katso profiilia tai lähetä pm
All the stars are falling around me.
Viestejä: 187
Oma hevonen: Deluxe & Power
Aurinkomerkki: ♎
|
Post by Billy on Jan 17, 2024 14:01:19 GMT
Amywife's House LXXV
Kolmastoista huhtikuuta kantoi sisällään toivon. Toivon elämästä, anteeksiannosta. Amy piteli käsiään ristissä pää painuksissa ja rukoili kostein silmin – toisteli Emma, kuulen sinut… vihdoinkin.
Kolmastoista huhtikuuta syntyi Sunin kaunis tammavarsa, Õ Los Angelemma. Se syntyi myrskyisenä yönä Sunny Horsen seurantakarsinassa vaalean helmiäisenä ihmeenä.
Emman syntymäpäivänä.
Rakkaus tulvi Amyn ylitse hänen katsellessaan ensimmäistä kasvattiaan. Angel oli lahja. Emma oli lähettänyt sen hänelle lohduntuojaksi, viestiksi: Kaikki on hyvin.
Billylle hän ei sanonut mitään, eikä Billy varmasti sitä ollut huomannutkaan. Hän ei varmasti tiennyt saati välittänyt, milloin oli ollut Emman syntymäpäivä. Billy ei uskonut elämän ihmeellisyyteen, sen käsittämättömään tarkoituksenmukaisuuteen. Mutta Amy tiesi, että Angelin syntymään liittyi suurempia asioita kuin he ymmärsivätkään.
Ja vaikka niin oli vältellyt tallille menoa Emman poismenosta lähtien, yhtäkkiä hänellä oli matka sinne alati: Angelin, pienen enkelivarsansa katselu, soi hänelle sellaisen rauhan ja lämmön sieluunsa, että sulatti kylmäksi ja kovaksi jäähtyneen sisimpänsä.
Hän jakoi kuvan ja ilouutisen Lottelle.
No on nätti, Lotte kirjoitti. Joku tuplavoikko? Elämän ja kuoleman tanssia. Aina, kun jotain kuolee niin jotain myös syntyy…
Amy oli onnellinen, että Lotte ymmärsi. Hän oli vielä Kanadassa, mutta valmistautumassa lentomatkaan kotiin. Lotte pelkäsi lentämistä. Amy lohdutti häntä. Enkelit lentävät kanssasi, kannattelevat koneen siipiä omillaan… älä huoli.
Älä huoli, hän sanoi myös itselleen, ja päätti antaa Billylle anteeksi kaiken.
Hänen elämässään oli uusi valo noussut pimeyteen.
Ja sitten Billy tuli kylpyhuoneesta heristäen nyrkissään jotain kahisevaa.
”MITÄ NÄMÄ OVAT?”
Amy oli kuin irrallaan kehostaan, katsoi heitä kauempaa: hän pitämässä kaiteesta kiinni kuin saattaisi lentää tiehensä, Billy toisessa kädessään Amyn lääkkeet, toisessa johdoton hiustenkuivaaja. ”OLETKO OSTANUT JOTAIN TÄLLAISIA? RASIAN TAKANA LUKEE, ETTÄ SIVUOIREENA KESKENMENOJEN LISÄÄNTYNYT RISKI – ÄLÄ KÄYTÄ, JOS OLET RASKAANA! MISTÄ LÄHTIEN OLET SYÖNYT NÄITÄ?”
Miksi hän huusi? Kaikkihan oli hyvin nyt… ”VASTAA!” hän karjui ennen kuin Amy oli ehtinyt edes avata suutaan.
”Lääkäri suositteli –”
”MASENNUSLÄÄKKEITÄ?” Billyn silmät olivat lentää irti. ”JA TÄMÄ?!” äkkiä hänellä oli föönin lisäksi toisessa kädessään muutakin: kuumemittarin kaltainen pieni laite. ”TÄMÄ OLI ROSKAKORISSA! SIINÄ ON KAKSI VIIVAA! LUIN PAKETISTA – SE TARKOITTAA POSITIIVISTA TULOSTA! OLETKO KUITENKIN OLLUT RASKAANA KERTOMATTA SIITÄ? OLETKO SAANUT KESKENMENON NÄISTÄ LÄÄKKEISTÄ?!”
”Ei –”, Amy pudisti kauhistuneena päätään, piteli käsiä korvillaan; Billyn ääni sattui.
”OLETKO NYT AIVAN VARMA?” Billynkin kurkku narahteli jo liiasta huutamisesta.
”Se on vanha… se saattaa muuttua, ei se ole enää luotettava tulos – mie vannon, jos se olisi ollut positiivinen, mie tietäisin ja olisin kertonut siulle heti!”
Billy heristi tavaroita käsissään. Sitten hän kääntyi takaisin kylpyhuoneeseen, paiskasi niin raskaustestin kuin lääkkeetkin roskakoriin ja jäi nojaamaan lavuaaria vasten hartiat korvissa.
Amy lipui hänen luokseen.
”Anteeksi…”
”Saatanan helvetti.”
”Mikä siun on?”
Billy löi nyrkillä lavuaariin. Amy tuli vieläkin lähemmäs ja kietoi käsivartensa tämän ympäri, laski poskensa, johon Billy aiemmin oli häntä lyönyt, vasten selkää. Se oli lämmin ja kuumankostea, kuin kuumeisen. Amyn iho oli yhtä kalpeaa ja viileää kuin posliini, josta Billy irrottautui, kääntyi häntä vasten ja nosti Amyn leuan ylös. Hän suuteli tätä kiihtyneesti. He törmäsivät roskakoriin, joka kaatui nurin ja sisältö raskaustesteineen valahti vessamatolle… He rakastelivat suihkuseinää vasten kuin huomista ei tulisi.
|
|
IHAAilija
jäsen on muualla
Satulasaippua
katso profiilia tai lähetä pm
Just lurking around... Occasionally including OWR staff in my stories
Viestejä: 26
Aurinkomerkki: ♒
|
Post by Mr. January on May 23, 2024 10:50:30 GMT
23.5.2024 - Jin-Gitaxiasin myyntitilaisuus Jin-Gitaxias löytyi Amerikasta. Mainittakoon, että yhtälö vaati hitusen sattumusta, kourallisen onnea ja matkalaukullisen rahaa (sen extraleveän version). Näin jälkikäteen ajateltuna, on mahdollista, että sorruin jonkin sortin ostohuumaan tämän kyseisen yksilön kanssa. Kuka täysijärkinen maksaisi nimittäin 52,000 dollaria varsasta, jonka lähisuku ei ole täynnä tunnettuja nimiä ja joiden nettoarvot ei pyöri paremmalla puolen miljoonaa? Varsan pitäisi olla kullalla valeltu. Ja dollarein päällystetty. Tarina meni jotakuinkin näin...
Orlandossa järjestetty vuotuinen eliittivarsojen huutokauppa on ollut vakituinen matkakohteeni jo useamman vuoden. Vaikka pidänkin enemmän eurooppalaisesta alkuperästä projekteissani, on aika-ajoin myös hyvä päästä vertailemaan kasvatustasoa mantereiden välillä (ja tyytyväisenä voin vahvistaa, että ameriikkalaiset on edelleen eurooppalaisia takana). Harvemmin noista matkoilta mitään tarttuu mukaan, mutta uusien nuorekkaiden ihaileminen Veuvo Clicquot-samppanjalasi kädessä ja kaviaarileipä toisessa antaa tällaiselle porvaristotason työukolle hetken hengenvedon elää alan kuninkaallisten pilvilinnassa. Verkostoituminen tietenkin lähes yhtä tärkeänä. Kaukainen kollegani J. Rivera on ollut vakiintunut kumppanukseni näillä reissuilla vaikkakin ilman etukäteen sopimista, eikä mies tälläkään kertaa pettänyt. Sikäli kun amerikkalaiset eliittivarsat juurikaan hivele urautuneita mieltymyksiäni (niistä tuntuu puuttuvan se tuttu jokin - varsoista siis, ei mieltymyksistäni), herra Rivera päätti lyödä pöytään kerran elämässä-tilaisuuden.
"I'm well aware of your obdurate worldviews and immutable business ethics and that stick up in your ass and whatnot, and while I do think you might want to loosen your tie a little I do agree, you have yet to see the best of what this part of the continent can offer. Hear me our, hear me out! Okay? Imagine this: prosperous elite stable by the long beaches of Point Blue, dozen of active show jumper elites with accomplishing and successful backgrounds, hectares of tracts that has anything imaginable a high competitor stable would need, and a training program for their riders with certain levels of expectations to maintain. Only the best is allowed.
Alright? Now, put that aside for a moment. Then.
Exitus Spiritus. --- I know I know, the name only will be enough to draw a gasp out of your stupefied mouth. But. That's not all. What if I told you, there is a certain foal that's a close descendant of that particular species and a very peculiar one at all angles? I've been informed, by sources I'm not permitted to disclose for your nuisance, that this curious little youngster has hooves like claws that strike embers when it gallops, a gaze so purely blue and cold that would stiffen your petrified heart and a look so unique with diamond-like patterns scattered on it's coat, it steals eyes everywhere it wanders. And what's best, this foal has been whispered to have massive amounts of raw talent, that takes over any obstacles as if it was sprouting wings. Like a dragon, yes!
And you might think 'well, even a koh-i-noor look-alike is fake and can be rotten inside'. Not this one though. Independent mere weeks after being born, it knows it's value being extraordinary - only worthy of it's approval are allowed to work with and there's no deceiving it. Gaits are clean, structure top notch and working in-between jumps it's passion. Level-headed, determined, work oriented. The whole package.
Now, combine this information. Can you see it? This, this - royalty, which has everything going on for it.
So, what if I told you, there is a teeniest tiniest chance this gem is in the market.. And this once-a-lifetime of an opportunity to gets your itching hands on it has just been laid on the table in front of you. What do you say?"
Mitäkö sanoisin? Sanoisin, että kollegallani on mennyt satukirjat ja oppikirjat sekaisin - lörpötellä nyt timanteista ja lohikäärmeistä kun puhutaan vakavasti toimeentulostamme. Tai että jollakin on vuosisadan vedätys meneillään.
En ole koskaan ollut uteliaampi.
Yksityinen esittelytilaisuus oli asetettu muutama päivä Orlandon eliittihuutokaupan jälkeen, ja kun päivä viimein koitti ja astelimme yhdessä Sunny Horsen kilpatallille, herra Riveran ensimmäisen säkeistön sanat soivat kieltämättä tosina. Tilukset oli priimaluokkaa ja jokainen laatta lattialla huusi yritykseen ammennettua rahaa. Turkoosinsinisten tallirakennusten eteen, mitkä oli sijoitettu pitkän tiepätkän varteen. oli ehtinyt jo kerääntymään pieni porukka kutsuvieraita kun saavuimme ja sen keskellä seisoi kaljupäinen, parrakas ja tiukkakatseinen mieshenkilö vieraitaan asianmukaisesti tervehtimässä. Herra Riveran kohdalle tullessaan mies esittäytyi Dexter Cookiksi, Sunny Horsen päävalmentajaksi ja tämän varsanäytön vetäjäksi. Minun suuntaan Herra Cook tarjosi vain terävän katseensa, liekö siksi, ettei tunnistanut minua kutsulistaltaan (ymmärrettävä reaktio). Tämä pieni seurue koostui lähtökohtaisesti Amerikan mantereen hevostoimijoista, mutta tunnistin joukosta myös saksalaisen kilparatsastajan, T. Hartmannin (olenko ainoa jolle ei oltu laitettu kutsua kyseiseen tilaisuuteen? Eikö nimeni ole tarpeeksi tunnettu tällä puolen palloa? Roskaa). Herra Cook toivotti meidät tervetulleiksi ja lähti viemään meitä tilusten poikki ulkokenttää kohti. Kävellessään hän kertoi varsan taustoista, lääkärilausunnoista ja jalkakuvista. Silloin kuulin myös varsan nimen mainittavan ensimmäistä kertaa - Jin-Gitaxias. Varsin erikoinen.
Lyöttäydyin yhteen herra Hartmannin kanssa. Tunnelma oli heti kotoisampi kuin äänekkäämpien paikallisten kanssa ja vaihdoimmekin kävellessä nopeita kuulumisia. Sain tietää, että herra Hartmann on ollut pidemmän aikaa kartoittamassa uutta esteratsuprojektia tulevaisuudelle ja tämä kyseinen "mytologinen" varsa oli onnistunut nappaamaan myös hänen huomionsa myyntimarkkinoilla. Että mikäli varsan potentiaalia ei oltu paisuteltu ja synergia tämän kanssa täsmäisi, nuorikko suuntaisi estekentille itsensä herra Hartmannin satulan alla. Mikäli hänelle siis päätyisi. Tässä kohtaa jouduin tosiaan toteamaan, että herra Riveran muissakin sanoissa täytyi siis olla jotain perää, jos herra Hartmannin kaltainen mies piti tätä varteenotettavana vaihtoehtona vielä omien selvittelyidensäkin jälkeen.
Asetettuamme ulkokenttäkatsomoon odottamaan näytöstä, itse päätähti talutettiin piakkoin kentän laidalle. Sen käsittelijä näytti miltei yhtä hermostuneelta kuin varsa itse koittaessaan haparoida kentän porttia auki ja samalla pidätellä rimpuilevaa nuorukaista narussaan. Muistan ihmetelleeni miksei ketään mennyt kaveria auttamaan, muistan herra Cookinkin vain tuijottaneen tuimasti käsittelijää. Kun portti lopulta avautui ja varsa singahti vapauteensa, ensimmäinen asia mikä Jin-Gitaxiasin nähtyäni tuli mieleen oli, ettei sen peitinkarva välähdellyt timantin lailla Floridan auringossa, vaikka musta karva kimaltelikin paikoitellen. Sen vaaleat kaviot olivat ihan normaalien kavioiden muotoisia eikä sen selkää varjostanut nahkaiset siivetkään. Silmät oli kuitenkin sinisemmät kuin taivas pakkasaamuna ja kuviointi kerrassaan omituinen. Naama oli toispuoleinen ja jalkoja halasi eriparisukat jokaisessa raajassa. Ja varsan selkää ja niskaa peittosi tummat markanpilkut kuin kilpikonnakuvioisella kissalla. Kissaa se muistutti vähän muutenkin, pienikokoinen, solakka ja vikkelä jaloistaan. Ensimmäisiä juoksuaskelia ottaessaan Jin-Gitaxias antoikin jo pientä ensimakua katsojilleen; kaviot nousi hiekkakentällä niin joustavasti, että näytti kuin varsa olisi ollut tanssimassa pilvien päällä. Stoppi tuli kentän kaukaisimpaan päähän, jonne valkolaikukas varsa jäi kaukaisuutta katsomaan, vaikka korvat heilahtivatkin tietoisesti suuntaamme. Sieltä se lähti taas liikkeelle, mutta vasta, kun sen käsittelijä tuli sitä aidan toiselle puolen häätämään ja silloinkin ori näytti pahastunutta korvanheilautusta sekä käsittelijän että meidän suuntaamme.
Jin-Gitaxias oli kaikin puolin komea näky. Herra Cook mainitsi orin puhtaista askeleista, hyvin rakentuneista takajaloista ja tasapainoisesta rakenteesta, ja ne tosiaan näkyi varsassa; vaikka se oli selvästi hermostunut ja hämmentynyt, sen siro ruumis teki automaattisesti sen mihin se on jalostettu. Pingottuneen mustan kehon rentoutuessa hiljalleen, varsan askeleet ja keho venyi, sen selkä jousti ja liikkeissä näkyi muutenkin kouluratsulle tyypillisiä piirteitä. Henkilökohtaisesti pidin erittäin paljon tästä, sillä estekentillä tarvitaan paljon myös kouluratsun osaamista. Tuo fakta jää nykyään uusilla kasvattajilla aivan liian usein varjoihin, jotka miltei pakonomaisesti suosivat vain puhtaiden estesukuisten hevosten jalostamista.
Lyhyelle sivulle asetetut maapuomit sekä pitkän sivun 100 cm pystyeste oli Jin-Gitaxiasilla selvästi tähtäimessä automaattisesti. Varsa ei kaivannut ohjaamista tai kehottamista, vaan ravasi puomit puhtaasti niitä kolauttamatta ja lähestyi pystyä korvat uteliaan hörössä ja silmät välkähtäen. Ja kun ori työnsi pienen kehonsa ilmaan esteen yli, jalat sukelsi tiukasti korkealle ruumiin alle ja keho meni kauniille kaarelle, kuulin ympäriltäni ihailevia henkäisyjä ja muminaa (vai olinko se minä?). Upea. Jin-Gitaxias oli kerrassaan upea. Voimakas, mutta vaivattoman näköinen ponkaisu korkeuksiin. Yksikään kavio ei hipaissut puomia ja takaruumis seurasi perässä hiukan korkeammalla. Ja alastulo oli niin pehmeä, että varsa muistutti minua jälleen pienestä, ketterästä kissasta. En muista nähneeni koko urani aikana vastaavaa, siis noinkin täydellistä tekniikkaa alusta loppuun näin nuorella varsalla.
Takaraivossani kuiskaili kuitenkin se tunnettu paholainen. Epäilyksen siemenen kylväjä. Vaikka vuosikas varsa näyttäisi kaikin puolin täydellistä estelupausta, se ei todellakaan ole lupaus täydellisestä estehevosesta tulevaisuudessa. Tiedän sen paremmin kuin hyvin. Mutta vuosikkaan ostaminen on aina uhkapeliä (ja ehkä se oli se mikä oli aina vetänyt minut tälle urapolulle). Jin-Gitaxias rastitti kuitenkin monta "laatikkoa"; se oli atleettinen ja ketterä, ja sillä oli selvästi ulottuvuutta, tekniikka näytti jo nyt miltei täydelliseltä ja varsa oli erittäin halukas hyppäämään, miksei siis oppimaankin. Suvussa oli tunnettuja nimiä ja osaajia monessa eri lajissa. Mutta minua (tai paholaista/kuudetta aistiani/vaistoani) huoletti kuitenkin orin... olemus. Se ei kertaakaan liikkunut katsomon puoleisella pitkällä sivulla, vaan teki äkkikäännöksiä aina sivua välttääkseen ja vilkuili sekä meitä, että ohjaajaansa silmäkulmastaan tehtävien välissä - silloin kun esteet eivät olleet varastaneet sen huomiota. Ja kun herra Cook ei ollut kehumassa vuolaasti varsan upeita ominaisuuksia, mies vain... katsoi sitä, omituinen ilme naamallaan.
"I'm gonna ignore that look in your eyes and ask as if I don't know the answer. Ain't he just spectacular?" Herra Rivera kysyi. Hänen äänensä tihkui itsetyytyväisyyttä, mutta miksipä ei? Jin-Gitaxiasin osaamisennäyte oli vähintäänkin vakuuttava, vakuuttavampi kuin yhdenkään eliittihuutokaupan varsoista vuosiin. Ja tällä mustankirjavalla varsalta tuntui löytyvän kaikki tarvittavat lähtökohdat menestymiselle korkean luokan radoilla. Joten kyllä, Jin-Gitaxias todella oli, kuten herra Rivera sen kuvaili. Vaikuttava.
Totuuden täytyi näkyä naamaltani, mutta silti herra Rivera, tuo vanha kettu, provosoi minulta äännettyä vastausta omahyväisellä virneellään. Mutta ehkä olin sen hänelle velkaa, tällä kertaa.
"... seems you might be onto something here."
Vieressäni istunut herra Hartmann hätkähti silloin ensimmäistä kertaa koko tilaisuuden aikana, että olin aivan unohtanut hänenkin olemassaolon vierelläni. Miehen naama ei itsessään paljastanut mitään ja katsekin oli tiukasti kiinni kentällä juoksevassa vuosikkaassa. Kun hän veti puhelimensa esiin povitaskustaan eleittä, olisi voinut luulla ettei kyse ollut vähäpätöistä ilmoitustentarkastamista suurempaa, mutta liikehdintä näytti niin ylikorostuneen piittaamattomalta, ettei se voinut kuin varastaa huomioni.
Tarkastiko herra Hartmann juuri saldoaan? Vai saiko hän myönnytyksen varsan ostoon osakkeenomistajiltaan? Oliko hän varta vasten ollut vielä toisen, puolueettoman "asiantuntijalausunnon" perässä ennen suurta päätöstään? (tunnen oloni hieman hyväksikäytetyksi nyt)
Herra Hartmann siirsi lopulta silmänsä minuun ja vastasi katseeseeni. Hän tiesi minun nähneen esityksensä läpi. Ja silloin minäkin tiesin, mitä hänen ilmeensä tarkoitti.
"Mr. Rivera," sanoin kollegalleni rikkomatta katsekontaktia herra Hartmannin kanssa, "would you be so kind as to arrange a meeting with Mr. Cook? I'd be interested to make him a proposal."
Tuo hetki taisi olla toinen kohtalokas erheeni tässä tarinassa. Urakilparatsastajia on toki moneen lähtöön, mutta yllättävän moni heistä jakaa keskenään samankaltaisia piirteitä; he ovat päättäväisiä, suuriegoisia ja ennen kaikkea voitonnälkäisiä. Minun olisi pitänyt tietää paremmin kuin heittää haaste ilmaan noinkin räikeästi. Ehkä olisin säästänyt muutaman kilon matkalaukustani. Ehkä Luke ja Evie eivät kaivaisi silmiä päästäni sillä sekunnilla, kun astun takaisin kotisaaristooni. Mutta herra Hartmannin tuijottaessa minua tuolla tavalla, siis katseessaan voitonnälkää, ylevyyttä ja pelkoa, mitä oli juuri yrittänyt minulta piilotella - noh, se herätti minussa jotain alkukantaista.
Joten tein tarjoukseni. Se ei todellakaan ollut budjettini asettamissa rajoissa, mutta luotin siihen, ettei ollut herra Hartmannillakaan. 52,000 dollaria vuosikkaasta, jota ei oltu edes peruskoulutettu. Mikä voisi mennä vikaan?
Loppujen lopuksi, olihan Jin-Gitaxias aikamoinen katseenkääntäjä.
Noah Baker, Nordwind Equines Inc.
// Welp, tää oli jostain syystä hankalaakin hankalampi kirjottaa ja revin hiuksia monta viikkoa tämän kanssa. Välttänee. Saa siirtää jos ei ihan Billyn päiväkirjaan kuulu. (ajattelin käsittelijän olevan Billy tms paljon varsan kanssa pyörivä, että tilaisuudessa käyttäytyy edes jotenkin yhteistyökykyisesti)
// Tämä oli Lukukokemus! Todella vahva ääni tällä Noah Bakerilla, ja hevoskauppojen seuraaminen oli supermielenkiintoista! Että mitä hankaluuksia tekstin kanssa sinulla olikin, ei se lopputuloksesta näy!
|
|
katso profiilia tai lähetä pm
All the stars are falling around me.
Viestejä: 187
Oma hevonen: Deluxe & Power
Aurinkomerkki: ♎
|
Post by Billy on Aug 20, 2024 18:26:22 GMT
Billimas LXXVI
Tahti tiivistyi, kun kesä alkoi. Kisamatkoja oli lähes joka viikonloppu. Power Jumpin kvaalikilpailut. Hanami Hannaby Week. Mallintöitä johonkin somebrändiin. Kuvauskeikkoja. Kiinteistösijoitusmaailmaan oppimista, johon Billy oli lähtenyt tutustumaan. Jos ehtikin miettiä mitään muuta, se oli se, että Amyllä oli hedelmällisyysongelma. Hän kuulemma kävi säännöllisesti lääkärissä, mutta kun Billy kannusti ryhtymään lapsettomuushoitoihin, Amy ei ollut suostuvainen. Palattuaan ulkomailta Charlotten häistä, hän oli ollut outo. Billy ei osannut määritellä miten, mutta Amy hermostutti häntä. Ei kai tämä ollut saanut lisää vaarallisia ajatuksia päähänsä ulkomaanreissulla? Ties mitä serkku, joka oli aaveisiin uskova hörhö, oli puhunut Amylle.
Bleak oli yhä kylmäkiskoinen Billyn suhteen. Dexter jatkoi samalla tiukkapipoisella linjallaan; uusille sponsoriratsastustiimiin pyrkiville pidettiin koeratsastukset Daemon Pallasin seuratessa heidän suoritustaan. Kim Roll oli etääntynyt, mutta loi silloin tällöin Billyyn melkein harmittelevan katseen, kuin olisi pahoitellut, mutta päättänyt keskittyä vain omaan uraansa tästä eteenpäin. Mitä Eventin ja Chelsean kanssa Bleakin luona olikaan tapahtunut, siitä ei saatu kuulla eikä siitä puhuttu.
Eric Hoss oli henkilökohtaisesti huolehtinut Deluxen varsasta sen jälkeen, kun Pallas oli nähnyt Jinin ja ihastunut siihen. Pallas itse oli määrännyt sille parhaan mahdollisen hoidon ja koulutuksen, ja jopa onnitellut Billyä kädestä pitäen – se oli ollut Billyn elämän ylpeimpiä hetkiä. Hetken hän oli jopa odottanut ja toivonut, että Pallas ehdottaisi ostavansa Jinin itselleen, mutta oli Billyä hartiaan taputtaen todennut: ”Cook löytää sille varmasti hyviä ostajaehdokkaita! Luotan hänen ammattitaitoonsa ja arviointikykyynsä. Oletko samaa mieltä, Center?” Kuivakkuus kurkussa, Billy oli vain nyökännyt ja hymyillyt teennäisesti.
Kaiken kaikkiaan Billyllä ei ollut oikein ketään Sunny Horsessa, jonka puoleen kääntyä. Toisinaan hän katsoi pidempään Motoon sattuessaan törmäämään tähän ja pohti itsekseen, että tämä sitten oli kestänyt siellä niinkin pitkään. Koeaikansa tulisi pian täyteen… ja entä sitten? Ei kai hän aikonut jäädä pysyvästi Sunny Horseen?
Kaksi kuukautta Billy oli vilkuillut jatkuvasti olkansa yli ja ajanut itsensä melkein hermoromahduksen partaalle peläten, miten Eventin tai Chelsean uhkaus toteutuisi, mutta mitään ei ollut tapahtunut.
Oli ollut melkein epäilyttävän hiljaista, vaikka Billy oli helpottunut, ettei ylimääräisiä monimutkaisuuksia ollut noussut eteen. Ehkä kumpikin heistä oli antanut olla? Mitä tekemässä ja missä Event nykyään oli, ei muutoin liikuttanut Billyä – tämä oli kadonnut, kuten Basterkin. Chelsea jatkoi Billyn hevosenhoitajana, mutta kohteli Billyä kuin tämä ei olisi paikalla.
Billy seisoi kentällä odottamassa, että Power tuotaisiin hänelle, ja selasi kännykällä pörssimarkkinauutisia. Aurinko säihkyi ja lämmitti kuumasti niskaa, välkähteli turkoosinsinisestä merestä, kun hän vilkaisi rannekelloaan ja katsoi talleille päin: hevosta ei näkynyt. Mikä Chelsealla maksoi? Power Jumpiin oli enää kaksi kuukautta ja Billyn oli pysyttävä aikataulussaan sekä tiukassa treeniohjelmassa. Hän läiskäisi vihaisena hyttystä kämmenselästään. Viisitoista minuuttia oli ehdottomasti henkilökohtainen loukkaus ja laiminlyöntiin rinnastettavissa oleva viivästyminen. Tämä oli viimeinen treeni ennen taas viikonlopun kisamatkaa. Hän soitti Chelsean kännykkään, muttei saanut vastausta.
Ärtyisänä, Billy lähti saapastelemaan kentältä kohti talleja ja Powerin karsinaa. ”Church!” Power oli siellä – hoitamattomana ja varustamatta. Billy paiskaisi raipalla kaltereita ja viereisen karsinan säpsy Zazu hätkähti.
Mitä Chelsea pelleili? Miksei hän ollut laittamassa Poweria valmiiksi? Ja miksei hänellä ollut kännykkä päällä, tai vältteli Billyn soittoja? Halusiko hän potkut? Kyllä se Billylle passaisi –
Billy vetäisi varustehuoneen oven auki.
Nurkasta kuului nyyhkytystä: Chelsea istui puolikyyryssä satuloiden välissä, nojaten niistä yhteen – ja nyyhki. Kun hän kuuli jonkun tulevan sisään, hän vilkaisi pälyilevän epäluuloisesti hiustensa lomasta tulijaa ja määkäisi: ”Ulos täältä!”
Huoneessa ei ollut muita, joten Chelsea oli varmaan ajanut kaikki toiset hoitajat ulos. Billy risti käsivartensa.
”Odotin vartin kentällä. Sinun piti tuoda Power.”
Chelsea kiertyi vain enemmän pois päin hänestä, yhä nyyhkyttäen. ”Jos sinulla on naisten aika kuusta, se ei saa olla esteenä työlle –”
”Haista vittu!”
”Haet sairauslomaa ja ilmoitat minulle viimeistään sen päivän aamuna, jos et pääse tekemään töitäsi, jotta joku muu ehtii paikkaamaan – minulla on tämän päivän Powerin ratsastamiseen aikaa enää puolituntia. Vaikket itse enää muistakaan millainen paine siihen liittyy, että on pakko pärjätä, kun vuoden isoimmat kilpailut ovat tulossa, sinulla ei ole oikeutta –”
”HAISTA VITTU!” Chelsea räkäisi. ”Kusiaivoinen sosiopaatti! Baster on kuollut, senkin tunteeton munanimijä!”
Billyn vatsaan laskeutui paino.
Chelsea valehteli, niin kuin aina.
”Ala tulla. Jos laitat Powerin äkkiä valmiiksi, ehdin vielä –”
”ETKÖ VITTU KUULLUT?! BASTER HYPPÄSI SILLALTA REKAN ETEEN, VITUN DEBIILI!” Sekaisin espanjaa ja ulvontaa. Chelsea oli hyvä näyttelijä, mutta niin olivat kaikki manipuloivat narsistit. Luuliko hän, että tuo toimi tekosyynä jättää tulematta kentälle? Edes Billy ei menisi noin pitkälle ja keksisi jotain noin mustaa –
Hän astahti eteenpäin ja ehti vain ojentaa käsiään, kun Chelsea sekosi. ”IRTI! Saatanan separi, väkäleuka äpärä! Uskallakin koskea, vitun murhaaja!”
Joku tulisi kohta katsomaan, pahoinpitelikö Billy täällä jotakuta. Hän vilkaisi ovelle.
”Jos luulet krokotiilinkyyneleidesi tepsivän tai auttavan, erehdyt pahemman kerran…”
Chelsea tempautui raivostuneena seisaalleen. Hän oli lyömässä täydellä kämmenenleveydellä Billyä päin pläsiä, mutta Billy ehti nostaa kyynärpään suojaksi ja jallittaa Chelsean molemmat kädet tämän selän taakse. Chelsea rimpuili, kiroili ja sähisi kuin pantteri; kajaalit kiemursivat pisamien yli mustina pitkinä vanoina leukaan asti. Billy puristi hänen käsistään täydellä voimallaan – Chelsea ei ollut heiveröistä tekoa – ja ärisi yhteenpuristettujen hampaitten välistä korvanjuureensa: ”Voit olla kiitollinen, etten taita niskojasi nurin… anna olla viimeinen kerta, kun itse yrität koskea minuun millään tavalla. Tai luistat töistäsi, sen puoleen.”
Chelsea kihisi ja yritti sylkäistä Billyä päin, muttei onnistunut. Huohottaen hän seisoi kädet selän taakse pakotettuina, hiuksensa roikkuen nutturalta vapautuneina, sekavana kiharaisena sotkuna.
”Erehdyt itse, Center”, hän sitten sanoi hiljaa, pelottavalla tavalla vaarallisen pehmeäksi muuttuneella äänellä. Hän kehräsi sosiopaattisesti, täyttä vihaa tihkuvalla sävyllä, jokainen suhuäänne sihahtaen käärmeen lailla: ”Tulet katumaan päivää, jona synnyit, kun katsot vierestä miten tuhoan elämäsi pala palalta kuin kakkua sievästi veitsellä leikaten, ja laittaen ne omaan suuhuni… aloittaen siitä, miten kullisi kävi siellä jo.”
”Lakkaa puhumasta valheita!” Billy hermostui hampaat natisten yhteen. ”En jaksa kuunnella niitä!”
”Valheita?” Chelsea naurahti kolhosti. Billy kiristi otettaan hänen ranteistaan, vaikkei Chelsea enää riuhtonutkaan. ”Olisin voinut tehdä sen jo kauan sitten, mutta säälin pikkusievää kotirouvaasi. Meistä olisi voinut tulla hyvä tiimi, Center, mutta päätit itse tehdä minustakin vihollisesi…” Chelsea yritti nykäistä kättään, testata Billyn otetta, mutta se piti. Billy väänsi häntä vastauksena niin, että tiesi sen tekevän kipeää; Chelsea ei äännähtänytkään, mutta Billy näki sivusta hänen purevan huuleensa. Siitä alkoi tulla verta. Chelsea lipaisi sitä kielellään ja naurahti ilottomasti. ”Ei me olla niin erilaisia, Center... Ojo por ojo...”
Billy vääntäisi häntä vielä kerran ja tuuppasi pois. Chelsea huitaisi vapautuneella kädellään hiukset pois huohottavilta kasvoiltaan ja hieraisi ranteitaan katsoen julkeasti Billyyn. Hitaasti, vaarallisesti, hän kohottautui ja nosti leukaansa. Hän alkoi hymyillä. ”Odota postia, Billy poitsu”, hän naukaisi pehmeästi, silmät verestäen.
|
|