katso profiilia tai lähetä pm
Viestejä: 161
Oma hevonen: OWR Imaghost, Starlight Dove
|
Post by Tyler on Apr 1, 2022 13:54:37 GMT
24-25.3 Viikon loma kotiin oli oikeastaan ihan liian lyhyt, mutta mun onnekseni mulla ei toisaalta ollut hirveästi mitään sellaista jota mä olisin kotoa kaivannutkaan Kanadaan. Huonekalut ja sellaiset kun saisivat jäädä mökkiin ja hankkisin uusia pohjoisessa aina sitä mukaan kun budjettini taipuisi siihen remonttilainan pois maksun ollessa pää prioriteettini. Koska tyhjän trailerin kanssa oli ollut mahdollista ajaa vähän reippaammin, mä olin päässyt perille jo keskiviikkona illansuussa. Valmiiseen pöytään astelu oli ollut mukavaa ja päivällisen aikana me oltiin vaihdettu äidin ja Jackin kanssa kuulumisia, ennen kuin mun oli ollut aika alkaa pakkaamaan tavaroita ja valmistautumaan muuttoon. Torstai olikin mennyt laukkuja pakatessa, ennen kuin mä olin istunut reissun toisen ja samalla viimeisen kerran pöydän ääreen ennen kuin mä seuraavana aamuna lähtisin aikaisin ajamaan takaisin pohjoiseen. Tokihan kotona olisi ollut mukavaa viettää pidempääkin aikaa, mutta mä tiesin että ajomatka olisi pitkä ja maanantaina olisi taas työpäivä. Aamuinen lastaus tuntui jännittävän mua enemmän kuin Foreveriä ja juuri kun olimme lähdössä tamman kanssa, Charlien auto ajoi pihaamme. Sen sijaan että vain kuskin ovi aukeaisi, molemmat ovet aukenivat ja Evie nousi Willkesin autosta. “Evie?” unen painamassa äänessäni oli epätietoisuuden nuotti helposti kuultavissa? “Mä ajattelin että susta olisi varmasti mukavampaa ajaa kotiin ilman että sun tarvitsee huolehtia siitä, miten Forever voi. Tokihan mulla saattoi olla myös hieman pitämättömiä lomia ja semmoinen hetki että mä voisin ottaa viikon vapaata.” Sanat liukuivat sellaisella nuotilla, kuin asia olisi ollut Evielle päivänselvä. Käänsin katseeni kohti Charlieta joka näytti siltä, että tuo oli täysillä juonessa mukana ja todennäköisesti kai myös kertonut Evielle lähtöni ajankohdan. “Ja mä epäilen että mulla ei oo mitään vastaansanomista tässä asiassa?” “Nope” kuulin Charlien äänen viereltäni ennen kuin mies kietoi minut veljelliseen halaukseen ja toivotti turvallista ajomatkaa kotiin. 25-27.3 Siinä Evie oli oikeassa, että ajomatka kotiin meni vähän kevyemmällä mielellä kun samassa autossa kanssani matkusti eläinlääkäri ja jokaisella stopillamme Evie piti huolen siitä että tarkisti Foreverin voinnin. Vaikka tamma olikin viimeisillään tiineenä ja sen muuttaminen näin pitkää matkaa oli riski, kaikki meni onneksi hyvin ja saavuttaessamme ranchini mä saatoin huokaista helpotuksesta. Forever pääsi asuttamaan omaa uutta karsinaansa ja seuraavana päivänä töiden jälkeen olin ajatellut muuttavani myös hh:n ja Imaghostin tilalleni. Olisi mukava nähdä hevoset taas ikkunasta, vaikka varmasti uuden rutiinin löytäminen ottaisi hetken, sillä en ollut joutunut kuukausiin huolehtimaan hevosista ennen töihin lähtöä tai sen jälkeen. Varmistuttuamme siitä, että tammalla olisi kaikki varmasti hyvin, oli aika suunnata sisälle. Mä en ollut varma siitä, että oliko Kitty lopulta tullutkaan mun työ yöksi ja odottamaan mun saapumistani kotiin. Olinhan mä ilmoittanut toiselle että se menisi lähemmäs puoltayötä, mutta toinen myös tiesi missä pidin vara-avainta talolleni joten nainen sai tehdä päätöksensä ihan itse. Kuullessaan oven aukeamisen sekä askeleeni sisällä tarjosi vastauksen kysymykseeni, Kittyn kävellessä meitä kohden. Toisen hiukset olivat unen pörröttämät ja muutenkin Kitty näytti siltä että toinen olisi herännyt kuullessaan oven käyvän. Vaikka itseänikin väsytti, en voinut mitään hymylle joka nousi huulilleni, vaikkakin väsymyksen painamana. “Mä en tiennyt että sä olit täälä. Ihanaa kuitenkin että olet” puhelin samalla kun yritin vältellä haukotusta ja kävelin Kittyn luo kietoakseni käteni toisen ympärille jotta saisin suljettua naisystäväni halaukseen sekä painettua suudelman toisen huulille. Kittyn katse oli kiinnittyneenä Evieen ja mä en tiennyt mitä toinen ajatteli siitä että toinen tuli mun kanssani Kanadaan, sillä en ollut varma jotta olinko kaikessa kotiinpaluun stressissäni muistanut ilmoittaa tästä muutoksesta Kittylle… // KITTY: Tyler ei ole maailman hiljaisin hipsijä; usein se ressukka yrittää poistua mua turhaan häiritsemättä, esimerkiksi yökyläilyjen yhteydessä, jos tietää, että mulla on vasta iltatalli ja sen pitää lähteä varhaisella laaksoon, mutta usein se kompastuu kuitenkin johonkin tai tiputtaa puhelimen lattialle tai ovi kolahtaa turhan äänekkäästi kiinni. Nyt mä tietysti olin osannut odottaa sen saapumista takaisin Texasista, mutta olin saattanut torkahtaa jossain välissä - töminä ja rapinat ja kolinat eteisestä oven luota joka tapauksessa herätti jo ennen kuin herraa itseään näkyi.
Mä olin just nähnyt niin villiä unta, että en ollut ihan kärryillä vielä siinä vaiheessa, kun Tyler halasi ja suukotti.
"Öö... kuka tää on?" mä sanoin räpyteltyäni silmät paremmin auki; Tylerin olan takana seisoi brunette nainen, meidän kanssa samaa ikäluokkaa.
"Aah, joo", Tyler hivuttautui pois meidän välistä ja katseli enemmän meidän kaikkien jalkoja, kuin kasvoja. "Tässä on Evie, öö -"
"Tylerin vanha ystävä", Evie ojensi kättä. Tartuin siihen tietysti. "Me Charlien kanssa haluttiin varmistaa, ettei Tyler nukahda rattiin pitkän ajomatkan aikana. Ja tietysti, että Forever Shine pääsee turvallisesti perille. Se on kuitenkin kantavana. Niin siis", Evie lisäsi silmäten äkkiä Tyleristä muhun ja takaisin, "mähän olen eläinlääkäri. Tyler on varmaan maininnut?"
"Juu, on se", sanoin. Virnistin vähän jälkijunassa.
"Kitty, eikö niin?"
"One and only!" Eviellä oli ollut aika viileä käsi. "Saisko olla yökahvia tai jotain vastaavaa?" Tunsin valtavan haukotuksen olevan tuloillaan enkä estellyt. "Olin o-o-o-ikeestaan", leuka naksahti, "jo nukkumassa."
"Anteeksi, kun tulemme tähän aikaan", Evie pahoitteli; Tyler katseli edelleen omaa vasenta polveaan ja häpläsi lakkia sormissa. "On varmaan parempi, jos tästä lähden kuitenkin?"
"Missä aiot nukkua?" Tyler kohotti päätään. "On aika myöhä -"
Loin Tylerin niskaan katseen, mutta sitten nyökyttelin vinhasti perässä.
"Joo, jää tänne vaan. Tyler kaivaa vanhan hetekkaraasunsa esiin, vai mitä?" Virnistin ja käännyin kohti keittiötä. Tyler ja Evie mumisi jotain keskenään; kinasivat kai tästä nukkumajärjestelystä, ainakin motelli tuli mainittua. Lopulta Evie riisuttuaan ulkovaatteensa tassutteli Tylerin perässä peremmälle. Tyler ajautui mun luokse, kun Evie kysyi missä kylpyhuone oli.
Tyler kietoi käsivartensa mun ympärille takaapäin.
"Tää oli Evie, vai", sanoin hiljaa ja ilkikurisesti tönien Tyleriä lantiolla. "Se Evie?"
"Joo... no joo, niin kai."
"Kilttiä siltä tulla mukaan varmistaan, että matka sujuu."
"Juu... olihan se. Charlien idea."
"Jääkö se nyt tänne?"
"Joo. Jos... siis, jos sua ei haittaa...?"
"Pfft", huiskaisin reilusti kädellä.
Evie tuli hetken päästä vessasta katsellen ympärilleen ja hymyillen epävarmasti.
"Tässä on ollut aikamoinen projekti sulla, Ty."
"No juu... vielä riittää tekemistä, mutta tuntuu ainakin hyvältä saada hevoset tänne. Tuo eloa paikkaan... ettei tuu aika niin yksinäiseksi."
"Ai, te ette asu yhdessä?" Evie kysyi katsoen meitä kumpaakin. Mä katsoin Tyleriin ja Tyler katsoi muhun ja mua nauratti, koska mahdettiin näyttää koomisilta: ai me asuttaisiin yhdessä? Nevöh! (Just kidding.)
"E-ehkä joku päivä...?" Tyler sanoi niin suloisen toiveikkaasti, että mun oli pakko kapsahtaa sen kaulaan ja alkaa pusutella sitä; oli Evie tai kuka tahansa muu ex-tyttis siinä suoraan nenän edessä tai ei!
|
|
katso profiilia tai lähetä pm
Viestejä: 161
Oma hevonen: OWR Imaghost, Starlight Dove
|
Post by Tyler on Apr 8, 2022 21:13:58 GMT
En mä tiennyt että näinkin vanhana voi kärsiä koti-ikävästä. Ei se ollut iskenyt päälle ihan heti kun mä olin tullut takaisin Texasista, vaan oikeastaan ensimäiset pari-kolme päivää oli mennyt hyvin. Vasta sen jälkeen - todennäköisesti kun mä sain nukuttua paluumatkan jäljiltä - sellainen ihmeellinen tunne alkoi valtaamaan mun mieltäni. En mä sitä heti ymmärtänyt, mutta lopulta mä tajusin että se taisi olla jonkinlaista koti-ikävää. Ehkä siihen sekoittui myös pienesti stressiä siitä, että miten Foreverin varsominen menisi, koska mulla ei ollut hirveästi kokemusta mitä tuli hevosten kasvattamiseen. Kyllähän tääläkin oli hyvä eläinlääkäri käytössä, vaikka mä en tuntenutkaan Yvonnea yhtä hyvin kuin mitä mä olin tuntenut Evien kotona. Ehkä mä myös kaipasin Charlietakin, vaikka me oltiinkin yhteyksissä melkein päivittäin. Kuitenkin me oltiin Charlien kanssa vietetty ajoittain paljonkin aikaa yhdessä ja me oltiin puhuttu syvällisistäkin aiheista, eikä mulla tuntunut ainakaan vielä olevan ketään sellaista täällä pohjoisessa. Se tapa, millä mä päädyin tunteitani käsittelemään ei ollut todennäköisesti millään tavalla järkevää, mutta niin vain kävi. Ehkä helpompaa ja järkevämpää olisi ollut edes yrittää puhua jollekkin asioista, mutta sen sijaan mä tein huonon valinnan ja tartuin pulloon. Tieto siitä, että mun täytyi kuitenkin nousta töihin päivittäin, piti mun juomista aisoissa. Olihan silti mukana sellaisiakin iltoja kun mä tein ylilyöntejä ja join liikaa siihen nähden, mikä olisi kannattavaa ja järkevää, mutta pääasiassa mä osasin pitää juomiseni aisoissa. Varsinkin silloin, kun mä olin päätynyt juomaan liikaa, seuraava päivä meni vältellessä Kittyä koska mä en halunnut kohdata toista ja myöntää että mä en osannut aina käsitellä tunteitani puhumalla, vaan mä tein sitten jotain tuollaista typerää. Ehkä mua omalla tavallaan myös hienoisesti ahdisti Billyn ja Amyn häihin tullut kutsu. En mä tuntenut tulevasta hääparista kumpaakaan oikeastaan kunnolla ja varmasti kaikki muut tietäisivät hääparin mua paremmin, sekä muut vieraat joita häihin olisi tulossa. Kieltäytyminen häihin osallistumisesta ei kuitenkaan tullut edes ajatuksiinkaan, sillä mä epäilin että se voisi saada aikaan kunnon sodan Kittyn kanssa. Toki mua mietitytti sekin, että mitä jos se odotti että se olisi seuraava joka saisi jakaa saman ilouutisen. Oltiinhan me oltu toisen kanssa yhdessä jo useampia kuukausia ja maailmassa oli kuitenkin sellaisia pareja jotka astelivat avioon paljon lyhyemmän tuntemisen jälkeen. Tokihan mä olin ainakin valmis puhumaan asiasta, mutta en mä tiennyt voisinko mä siltikään tarjota Kittylle sitä mitä se odottaisi ja se oli ehkä saanut ne muutamat ylimääräiset millit lorahtamaan mun juomalasiin ja tarjoamaan karkumatkaa todellisuudesta. Mä olin kertonut Charlien ehdotuksesta että me kasattaisiin tiimi Freewindillä kisattavaan tiimikisaan western viikolla. Eihän mua yhtään yllättänyt se, että Kitty oli heti mukana hommassa ja ei tainnut mennä vuorokauttakaan kun ensimäinen versio tiimistä oli jo valmina kunnes se muuttuikin sitten siihen jotta tiimejä lähtikin lopulta kaksi. Me kisattaisiin Kittyn kanssa eri tiimeissä mikä olisi varmasti mielenkiintoinen kokemus, samaten kuin se, että mun kanssa samassa tiimissä olisi Center itse. Lähtöön olisi kuitenkin vielä vajaa viikko joten mitä tahansa voisi tapahtua. Mä en oikeastaan tehnyt enään mitään isompia remontteja tilallani, vaan enemmänkin kyseessä siivoilua ja remonttitarpeiden kasaamista varastoon tai odottamaan pois vientiä. Tallirakennuksen toisessa päässä oli varastotila, jolle mä en tiennyt vielä mitään käyttöä. Sinne oli sen vuoksi kasaantunut jotain remonttitarpeita ja muuta tavaraa jotka pitäisi selvittää joskus. Avatessani oven säikähdin lentoon lähteneitä lintuja ja katsoessani niiden perään mä sain ajatuksen ja ennen kuin mä edes muistinkaan miksi mä olin koko varastoon menemässä, mä olin kaivanut puhelimeni esiin. Miltä kuullostaisi White Dove Farm?// No hyvältähän se kuulostaa Voi Tyleriä taas... Mutta ihana johdanto siihen, mistä ranchin nimi tuli!
|
|
katso profiilia tai lähetä pm
Viestejä: 161
Oma hevonen: OWR Imaghost, Starlight Dove
|
Post by Tyler on Apr 30, 2022 10:03:53 GMT
Mun oli pakko kyllä myöntää, että mä olin yllättynyt siitä, jotta Freewindille lähti meiltä kaksi tiimiä. Suurin yllätys koko hommassa taisi olla se, että Raicy päätyi lopulta lähtemään vahvistamaan meidän miesten tiimiä. Tokihan sekin, että loppupeleissä yhden tiimin sijaan paikalle lähti kaksi tiimiä, oli omanlaisensa yllätys mutta toisaalta olihan se mielenkiintoista päästä katsomaan, että kumpi tiimeistä vetääkään sen pidemmän korren ja kuinka me saataisiin kisahenkeä kasvatettua. Texasiin ja Freewindille lähtö meinasi, että mä olisin lähellä kotia ja kun kisat pidettäisiin siten, että väliin jäisi aina päivä siellä, toinen täällä, mulla olisi mahdollista käydä kotona. Kotona olisi muutama pieni juttu, joissa mä olin luvannut äitiä auttaa sekä samalla saisin hakea pari sellaista juttua, jotka muistin unohtaneeni kotiin tehdessäni muuttoani pienessä kiireessä. Ajaminen toisen kanssa oli mukavaa vaihtelua, sillä oli joku, jonka kanssa jutella sekä vaihtaa kuskia aina sopivin väliajoin. Tokihan ajaminen hevosten kanssa oli aina vähän hitaampaa kuin ilman traileria mutta toisaalta matka oli sellainen, johon mä olin tottunut, kun mä olin ajellut tätä väliä jo muutaman kerran. Perillä Texasissa me purettiin, hevoset niille varattuihin karsinoihin, enenn kuin meidän oli aika siirtyä meidän majapaikkoihimme ennen kuin seuraavana päivänä olisi ensimmäinen kisapäivä. Maanantai ja ensimmäinen kisapäivä tuntui tulevan vastaan nopeammin kuin mä odotinkaan ja jotenkin mulla ei ollut sellainen fiilis, että kisapäivästä voisi tulla mitään. Kisat käytiin neljässä osakilpailussa sekä neljässä lajissa. Lajeista ensimmäinen, reining, ei ollut meille tuttu tai mitenkään ominainen laji, joten mä en pitänyt mitenkään kovinkaan todennäköisenä sitä, että me tultaisiin pärjäämään. Raicy ja Thomas ottivat kunnon startin kisaviikolle nappaamalla kaksi ensimäistä sijaa tästä luokasta, kun taas itse ihan odotetustikin otin toiseksi viimeisen sijan. Sama meno meillä jatkui HH:n kanssa ennen päivän viimeistä luokkaa, joka oli cutting ja jossa me yllättäen koettiin täpärä häviö Alexiinalle. Totta puhuen, häviö ei haitannut sillä oli mukava nähdä, että mä olin osannut kouluttaa Citruksesta – kuten ruunaa oli alettu kutsumaan Orange Woodissa – toimivan työhevosen. Keskiviikkona me taidettiin olla molemmat HH:n kanssa vähän paremmin kartalla siitä mitä oli tapahtumassa ja että miten jokaista lajia ratsastettiin sillä me pärjättiin vähän paremmin reiningissä, ennen kuin me sitten kirkastettiin meidän tulostaulua ensimmäiseen voittoon western trailissa. Tokihan me jatkoimme meidän voittokulkuamme vielä barrelissa ennen kuin me sitten taas haimme meidän paikkamme jostain tuloslistan puolivälistä cuttingin tuloslistalla. Perjantaina sitten taas me jatkoimmekin tuloslistan puolivälissä tai jossain ihan viimeisillä pisteillä. Sunnuntaina, mikä oli sitten meidän päätöspäivä, me otettiin pari sijoitusta HH:n kanssa, ennen kuin me sitten käytiinkin hakeamssa loppusijoja orin kanssa. Trevor oli saapunut myös kotiin viikonlopuksi ja velipoika jäisi tänne siksi aikaa, että mä kävisin vain kotona vaihtamassa vähän vaatteita ja hevosia, sillä me oltiin ilmoittauduttu Trevin kanssa Spring Championseihin. Mä kilpailisin Imagen kanssa halterissa ja Trev kilpailisi HH:n kanssa barrel racingissa. Olisi jännä nähdä miten velipoika pärjäisi orinsa kanssa, sillä toinen ei ollut kuitenkaan ratsastanut orillaan ennen tuota kilpailua. Tokihan velipoika oli tottunut ratsastamaan, vaikka ja minkälaisella laamalla, joten ehkä kisa menisi noiden osalta hyvin. Imagesta oli hankalaa sanoa mitään, sillä nuoren tamman mielentilasta ei ikinä voinut ottaa täyttä varmuutta ja vaikka olinkin yrittänyt käsitellä tammaa parhaani mukaan sekä sen ratsutusta oli aloiteltu, puski ajoittain sen villi verenperintö hieman liikaakin esiin valkopäisessä hevosessa. Tokihan tammasta varmasti voisi saada luontonsa puolesta hyvän ja säpäkänkin työhevosen, mutta vain aika näyttäisi, että millainen tammasta tulisi. Spring Championseista palattuamme meillä oli Kittyn järjestämänä epävirallinen poolopeli, eikä mun tarvinnut paljoakaan mainita asiasta Trevorille, jotta mä sain velipojankin innostumaan asiasta. Kerrankin mä olin jossain parempi kuin isoveli ja tavallaan mä olinkin yllättynyt siitä, että se oli saanut edes yhden pisteen kokoon koko harjoituspelin aikana. Päästessämme takaisin talliin, mä en voinut olla kiusoittelematta Trevoria siitä, että miten se ei osannut tällaista lajia, vaikka jotenkin mä olin ajatellut, että isoveikka olisi loistanut poolossa. Tokihan mä myös tein senkin vuoksi, että mä tiesin, miten helposti mä saisin sanani menemään sen ihon alle koska Trevor ei ollut kovinkaan hyvä häviäjä. Olihan pelin jälkeinen aika mennyt hieman verbaaliseksi nujuamiseksi mikä ei ollut oikeastaan mikään ihme mun ja isoveljen kohdalla. Trevorin lähdettyä elämä oli oikeastaan hakeutunut takaisin suhteellisen samoille urille, toki se, että nyt aikuisten hevosten lisäksi mulla oli varsa huolehdittavana, oli tuonut oman lisänsä elämään ja arkeen. Alexiina oli poikennut yksi päivä farmilla katsomassa varsaa, ja mä olin samalla maininnut toiselle ajatuksistani astuttaa myös Imaghostin. Kitty oli myös viettänyt aikaa mun luona ja ihailemassa varsaa. Me nojailtiin taas kerran tarhan aitaan, toki oma asentoni oli hieman hankala koska pitelin käsissäni kahvimukia jonka olin juuri kerennyt itselleni kaataa kun Kitty saapui paikalle. Kai se huomasi mun jännitykseni, sillä mä sain hyvinkin nopeasti hämmentyneen katseen osakseni. ”Mitä… mitä mieltä sä oot nimestä Blueprint Dove?” puhelin, ennen kuin nostin kahvimukini huulilleni voittaakseni vain hetken aikaa. ”Mä mietin sit… sitä Imaghostin ensimäisen varsan nimeksi. Ja noh, olishan se samalla tän tilan eka kasvatti” katseeni siirtyili Pondista mustangitammaan ja siitä Kittyn kautta kahviini. Vaikka itse varsa minua ei jännittänyt, suunnitelmani sen varalle jännittivät sitäkin enemmän. // Kiva oli kuulla vähän Tylerinkin perspektiiviä lännenviikosta ja noin muuten! Ja Kittyltä ja Alexiinalta peukku Blueprint Dovelle! Jotenkin oikein sopiva White Doven ensimmäisen kasvatin nimeksi
|
|
katso profiilia tai lähetä pm
Viestejä: 161
Oma hevonen: OWR Imaghost, Starlight Dove
|
Post by Tyler on Jul 28, 2022 20:43:24 GMT
Riita, tai välikohtaus, kummaksi sitä halusikaan nimittää, oli saanut muutoksen rattaat liikkeelle. Tokikaan muutos ei ollut sillä samalla hetkellä tapahtunut, mutta hiljalleen oli nähtävissä, että jotain oli tapahtumassa. Ehkä ensimmäiset merkit muutoksesta olivat nähtävillä ulkoasussa, jossa tapahtui ehkä muiden kohdalla vain normaaleita asioita, mutta Tylerin kohdalla asiat olivat oikeasti muutoksia. Päivittynyt vaatekaappi sekä kulahtaneesta syvän mustaan, edeltäjäänsä napakammin muodossa pysyvä stetson olivat ensimmäisiä näkyviä merkkejä muutoksesta. Siistiytynyt ulkonäkö niin hiekanvaaleiden hiusten, kuin niiden sävyä mukailevan sängen osalta jatkoi näkyvämpää kertomusta siitä, että jotain oli tapahtumassa. Ehkä jos oli mahdollista sanoa, tuli miehestä vain entistä komeampi. Paljon sellaista, mitä ei päälleppäin näkynyt tapahtui myös ja pitkillä, välillä tuntienkin mittaisilla vaelluksillaan oli Tyler pohtinut asioita. Vaikka aiheesta ei oltu, ehkä ikinä käyty niin syvällistä keskustelua kuin olisi ollut tarpeen, oli mies tajunnut haaveilleensa omasta perheestä. Omaa lihaa ja verta oleva lapsi olisi tietysti se unelmien täyttymys, mutta jos mies voisi tarjota kodin ja sitä kautta tulevaisuuden jollekkin toiselle lapselle sitä ennen, olisi sekin jo paljon. Oli selvitellyt vaihtoehtojaan ja pohtinut mitä reittiä haluaisi edetä. Ei kuitenkaan kokenut, jotta adoptio olisi tässä kohtaa se sopiva tapa, joten päätyi etenemään sijaiskoti toiminnan kautta. Soitettuaan asian edistämiseen liittyvän puhelun sekä hoidettuaan pari tapaamista, oli mies siinä pisteessä, jossa asiat lähtisivät oikeasti etenemään. Jotta mies saisi sijaisperhe asiaa etenemään, tarvitsisi tuo suosituskirjeitä. Miettiessään keneltä voisi kirjeitä pyytää, Tyler suuntasi lyhyellä tauollaan kohti Alexiinan toimistoa. Varmistuttuaan siitä, että nainen ei ollut puhelimessa tuo koputti ovenpieleen ja odotti jotta kuuli sisälle pyytävän vastauksen. ”Ai hei Tyler. Onko kaikki hyvin?” harmaa katse nousi papereista kohti hiekanvaaleaa miestä. ”On. Tai oikeastaan, tarvitsisin sinulta erästä palvelusta” mies lausui vakaalla äänellä, samalla kun astui muutaman askeleen eteenpäin ja istui lopulta alas asiakkaille varatulle tuolille. Nainen ei jatkanut puhettaan, mutta selkeästi osoitti eleillään, jotta mies voisi jatkaa puhettaan. ”Olen ajatellut asioita viimeisten päivien aikana ja varsinkin perheen perustamista. Viimeisten päivien aikana olen tutustunut sijaisperhetoimintaan ja oikeastaan minulla onkin ollut jo parikin tapaamista sen parissa. Kuitenkin jotta prosessi voisi edetä, tarvitsisin suosituskirjeitä ja mietinkin että olisitko ollut valmis kirjoittamaan sellaisen puolestani?” Viljanvaalea nainen oli hetken hiljaa, tutkien edessään istuvan miehen kasvoja. Varmistuttuaan siitä, että mies oli tosissaan, korjasi hieman asentoaan. ”Sehän on hieno ajatus. Mutta oletko kuitenkin varma, että haluat tehdä sen yksin, etkä esimerkiksi selvittää ensin välejäsi Kittyn kanssa ja sitten vasta lähteä tähän projektiin?” Mies oli osannut varautua tähän kysymykseen, joten se ei saanut tuon varmuutta loppumaan. ”Aion kyllä puhua Kittyn kanssa, mutta en tiedä onko meillä enää mitään mahdollisuuksia jatkaa parisuhdettamme, jos sellaista on enää edes olemassa. Emme ole puhuneet mitään koko sinä aikana, kun Kitty on ollut Skotlannissa. Tokihan sitä ennenkin meidän parisuhteemme on ollut heikoilla jäillä. Nyt kun minulla on ollut aikaa ajatella asioita ja olen ymmärtänyt vähän paremmin kaikkea mitä on tapahtunut, olen ymmärtänyt, että me olemme ihan liian erilaisia persoonia Kittyn kanssa, jotta saisimme asiat toimimaan. Tokihan olen valmis tekemään kaiken sen suhteen, että mahdollinen eromme tulee olemaan helppo molemmille ja että voisimme jatkaa ystävinä” sanat lausuttiin varmuudella, osoittaen sitä, että asiaa oli todellakin ajateltu, eikä mies puhunut lämpimikseen. Oli helppoa nähdä, että nainen pohti jonkinlaista perustelua seuraaville sanoilleen, ennen kuin päätyi kuitenkin vain toteamaan, että olisi valmis kirjoittamaan kirjeen, jos pariskunta ei saisi välejään selvitettyä. Kiitettyään naista tiedosta, joutui mies pahoittelemaan, että joutuisi poistumaan, sillä työnsä kutsui ja lopulta palasi takaisin talliin hakemaan ratsunsa, jotta saattoi palata takaisin laaksoon Raicyn, Joshin ja Robertin kanssa. Nuoren miehen kanssa ei tullut kovinkaan hyvin toimeen ja monesti tuo yrittikin olla keskustelematta Bobin kanssa. Tokihan nuori mies yritti käyttää hiekanvaalean miehen hieman hiljaisempaa olemusta hyväkseen ja ärsyttää toista erilaisilla tavoilla. Pääasiallisesti kaikki menikin noiden kahden välillä hyvin, kunnes tuli se hetki, joka katkaisi kamelin selän. Vieraillessaan viimeksi kotikotonaan, oli Tyler poiminut matkaansa isänsä lassoköyden. Köysi oli vanha ja aikaa nähnyt, mutta laadukkaasti valmistettu ja mies halusikin kunnioittaa isänsä muistoa jatkamalla hänen aloittamaa työtä ja käyttämällä samaa köyttä. Joutuessaan laskeutumaan HH:n selästä, jotta saattoi käydä tarkistamassa erään pusikon, johon ei ollut pääsyä ratsun kanssa, antoi mies hienoisen vastahakoisesti orin ohjat pojalle. Palatessaan takaisin hukkareissun jälkeen, yllättyi nähdessään Robertin pitelemässä köyttä, jonka tiesi kiinnittäneensä satulaan ennen lähtöä. Pyysi köyttä painokkaasti takaisin, sillä klopilla ei ollut mitään oikeutta ottaa sitä kysymättä. Ei kuitenkaan ollut vielä kiukkuinen, vaikkakin huonosti nukuttu yö alla ei auttanut mielialaansa. Nulikan kieltäytyessä, pyysi uudelleen ja painokkaammin, vaikka ei vieläkään saanut vastausta, jonka halusi. Alkoi jo hermostumaan, jolloin pyysi viimeisen kerran painokkaammin, saamatta kuitenkaan köyttään takaisin. Huokaistuaan syvään asteli nuoren miehen luokse hakeakseen köyden pois, mutta ei ollut valmistautunut vastarintaan, jota koki, joten ei osannut väistää toisen ratsua, joka päätyi keilaamaan miehen nurin. Pudistellessaan tomuja flanellistaan ja farkuistaan, ei tajunnut olevansa loukkaantunut ja vasta illalla käydessään suihkussa sekä nähdessään verivanan, löysi takaraivollaan olevan naarmun. Mietti mistä sen oli saanut ja tuli sellaiseen lopputulokseen, että oli todennäköisesti saanut sen kaatuessaan, kun oli yrittänyt hankkia köyttään takaisin. Pyrki piilottamaan sen aiheuttaman jomotuksen tasaisesti otetulla tylenolilla sekä sopivasti asetellulla hatulla. Nieli tappionsa köytensä suhteen, eikä myöskään kertonut miten oli menettänyt tai mitä siitä oli seurannut, vaan oli jatkanut elämäänsä samanlaisella tavalla kuin se oli siihen asti mennyt ja valmistautunut siihen hetkeen kun olisi aika istua Kittyn kanssa alas ja puhua asiat lävitse sekä selvittää oliko parisuhteella enään tulevaisuutta. // Ajajajaaji, Tyleeer! Voi vitsin vänkyrät minkä suunnan nyt otit esille (varsinkin liittyen yhteen häilyvään, hataraan ajatukseen/juonipaljastukseen, joka on Kittyyn liittyen ollut mielenpäällä, muttei vielä ajankohtainen... siitä lisää maybe later). Itse asiassa sain nyt kyllä ihan hullun TOISEN ajatuksen. En tiedä viitsinkö sinulle edes ehdottaa Tosi kiva, kun Robertkin viuhahti (vaikkakin ikävästi, mutta se taas ei ole ihme) tarinassa!
|
|
katso profiilia tai lähetä pm
Viestejä: 161
Oma hevonen: OWR Imaghost, Starlight Dove
|
Post by Tyler on Aug 1, 2022 20:44:48 GMT
29.7-1.8Edellisenä iltapäivänä oli tapahtunut se, mitä Tyler oli pelännyt. Tai ei ehkä pelännyt, mutta tiennyt jotta se olisi mahdollista. Oli ehkä odottanut, jotta Kitty pistäisi enemmän vastaan, antaisi omat perustelunsa tai muuten vain kokeilisi kääntää miehen pään. Kuitenkin loppupeleissä Tyler oli poistunut – tai ehkä paremminkin tullut heitetyksi ulos - Kittyn asunnolta sinkkuna. Seuraavana yönä ei ollut nukkunut montaakaan minuuttia, pohtiessaan kaikkea mitä oli tapahtunut. Vaikka silmänsä punersivatkin nukkumattomuudesta, oli siinä mukana myös suolaisten kyyneleiden mukanaan tuomaa punoitusta. Ei ehkä myöntäisi suoraa, jotta olisi antanut tunteilleen vallan, mutta ei myöskään paljastavasti kieltäisi, että oli antanut itselleen luvan olla tunteellinen ja itkeä pettymyksensä ulos. Eron jälkeisinä päivinä ei ollut käynytkään OWRällä ja tunsi omantuntonsa pistoksen kehitellessään syitä sille, miksi ei voisi tilalla käydä. Ei tiennyt täysin kumpaa sillä suojeli suuremmin, itseään vai Kittyä. Saattoi olla, että suojeli molempiakin, vaikka ei sitäkään asiaa myöntäisi. Yllättyi siitä, miten suuri isku ero olikaan lopulta ollut, vaikka sen mahdollisuutta olikin kerennyt jo pidempään pohtimaan ja vakuuttamaan itselleen, että maailma ei kaatuisi, vaikka Kitty päättäisikin, että ero olisi paras vaihtoehto. Tiesi, että nyt voisi hieman paremmin edistää sijaisperhe asiaa, vaikka antaisikin itselleen ensin aikaa surra ja pohtia eroa. Luuli päässeensä siitä parissa päivässä ohitse, mutta totuus olikin ihan jotain erilaista, nukahtaessaan kesken ajatustyön sen huoneen lattialle, josta oli jo uskaltanut haaveilla tulevan lapsen huonetta, jos Kitty vain olisi lopulta innostunut muuttamaan miehen kanssa yhteen ja aloittamaan yhteisen kodin rakentamisen. Nukkuisi levotonta unta, huomaamatta kylmää, joka yritti hiipiä luihinsa ja ytimiinsä sekä hyökätä miehen vastustuskykyä vastaan. Heräisi uuteen päivään jäykkänä ja väsyneenä, mutta ei antaisi sen vaikuttaa, vaan yrittäisi jatka parhaalla mahdollisella tavalla aina siihen asti, että totuus ei enää sattuisi. Tai ehkä enemmänkin, että totuus siitä, jotta hitaasti syntynyt haaveensa isyydestä ei voisikaan mahdollisesti enään ikinä täyttyä. // Raskas huokaisu...* Siis nämä kaksi?? </3
|
|
katso profiilia tai lähetä pm
Viestejä: 161
Oma hevonen: OWR Imaghost, Starlight Dove
|
Post by Tyler on Oct 22, 2022 6:07:16 GMT
Elämä Camdenin kanssa oli lähtenyt rullaamaan hyvin ja ehkä mä olin jopa vähän yllättynyt että kuinka kivuttomasti kaikki olikaan mennyt. Ehkä mä olin ajoittain antanut liikaa vapauksia toiselle, mutta toisaalta minulle oli kerrottu jotta Camden olisi helppo nuori miehen alku. Vielä tuo ainakin tuntui olevan totta. Käydessämme yksi päivä ruokakaupassa törmäsimme yllättäen Gillianiin. Yllättäen en tiennytkään miten esitellä Camden naiselle ja lopulta taisinkin vain sotkea asiat pahemmin. Miksi en voinut vain sanoa että Camden oli sijoitettu luokseni. Miksi en osannut olla ylpeä siitä että haaveeni oli ainakin osin täyttynyt ja että voisin sanoa itseäni edes kasvatti isäksi. Miksi minun piti olla niin kömpelö sanoissani että Gillian varmaankin luulisi että Camden olisi miesystäväni. Olin pyöritellyt päiviä sanoja löytääkseni niille oikeat paikat jossa en toivottavasti sotkisi asioita välillämme pahemmin. En kuitenkaan nähnyt punakiharaista joten päätin yrittää puhua hänen kanssaan valojuhlan aikaan. En ollut täysin varma siitä, millainen tapahtumasta tulisi tänävuonna joten minun oli hankala kertoa Camdenille juhlasta kunnolla. Uutiset, joita Centerit saivat muuttivat suunnitelmani täysin. En tiennyt kuinka hyvin Gillian oli Emman tuntenut, mutta uskalsin epäillä että hyvinkin. Raicyn kertoessa jotta valojuhlasta muuttuisi muistojuhla Emmalle, en kokenut jotta se olisi oikea paikka minulle ja Camdenille. Lupasin pojalle että tekisimme jotain sen sijaan kahden mikä onnekseni sopi tuolle hyvin. Kerroin Camdenille että voisimme suunnitella iltaamme ihan rauhassa ja jos tuolla olisi jotain ehdotuksia sille mitä voisimme tehdä saisi nuorimies niitä esittää ihan vapaasti. En tiennyt milloin voisin puhua Gillianin kanssa ja kertoa tuolle totuuden Camdenista, sillä pelkäsin että mitä enemmän aikaa kerkeäisi kulumaan, sitä hankalammaksi menisi selvittää aiheuttamani sotku. En vain millään haluaisi päästää tilannetta kovin pahaksi, sillä tiesin että haluaisin varmasti jossain kohtaa puhua naisen kanssa vanhemmuudesta varsinkin pienempien lasten kanssa. En ymmärtänyt miten sain edelleenkin sotkettua asiani tällaisella tavalla, vaikka olinkin muutaman vuoden päästä saavuttamassa elämäni neljännen vuosikymmenen. // Mielellään kuulisi tästä Camdenista vähän tarkemmin! Taustoista, miltä hän näyttää, millainen tyyppi hän on... Ehkä ainakin sitten, kun Tyler uskaltautuu hänet esittelemään muillekin? Ja oi voi, varmaan ollut superkiusallinen tuo kauppatilanne, saatan kuvitella!
|
|
katso profiilia tai lähetä pm
Viestejä: 161
Oma hevonen: OWR Imaghost, Starlight Dove
|
Post by Tyler on Dec 8, 2022 23:03:01 GMT
”Olen pahoillani Tyler, mutta en kyllä osaa sanoa mikä Foreveriä vaivaa. Jänteessä näkyy pientä muutosta mikä toki voi käytössä alkaa reagoimaan. Se, löytyykö selästä jotain, on toki mysteeri mutta ilman että sen kanssa lähtisi klinikalle tarkempiin tutkimuksiin, mä en osaa tarjota mitään vastauksia”.Yvonnen sanat kaikuivat jossain taustalla antaessani harjan liukua ruunikonkirjavalla karvalla. Noin viikko sen jälkeen kun olimme palanneet Camdenin kanssa pari yötä kestäneeltä reissultamme Foreverin epämääräisyys alkoi. Ensimmäiset pari-kolme päivää vain seurasin sitä mihin tamma oli menossa ja kun alkoi näyttämään siltä, että Forever ei muuttuisi paremmaksi olin soittanut Yvonnelle ja pyytänyt naista käymään sekä tutkimaan tamman. Koska en oikeastaan tiennyt että mistä tamman ongelmat olisivat voineet johtua, pyysin Yvonnea tutkimaan tamman täysivaltaisesti. Se, että mitään selkeää ei pienen alkavan jännevamman lisäksi löytynyt ei helpottanut ajatuksiani. Nainen oli ehdottanut jotta astuttaisin tamman ja antaisin sen viettää varsalomaa sekä lomaa ylipäätään. Lupasin miettiä asiaa, sillä minulla oli kuitenkin tammasta jo kotona kasvamassa Pond, enkä tiennyt että tulisiko kukaan haluamaan ostaa tamman varsaa, sillä Forever ei ikinä ollut mikään huikea kilpahevonen. Tokihan tammalle oli tullut haettua kisatuloksia, mutta silti en ollut täysin varma ideasta. Jäin kuitenkin miettimään sitä, että kannattaisiko minun ottaa riski ja astuttaa Forever vielä kerran. Foreverin sairastumisen lisäksi myös lähestyvä joulu aiheutti omia pohdintojaan. Mitä lähemmäs joulukuu oli tullut sekä varsinkin sen alettua joulu ja sen juhlistaminen oli siirtynyt puheisiin. Itse olin osin valmis unohtamaan koko juhlan, sillä suunnitelmani sitä varten olivat lentäneet ikkunasta ulos saamani kirjeen muodossa. Olin tehnyt parhaan mahdollisen taustatyön kaikesta siitä, mitä täytyisi ottaa huomioon kun haluaisi matkustaa sijoituslapsen kanssa. Kuitenkaan en ilmeisesti tajunnut huomioida sitä, että asiaan voisi vaikuttaa myös sellaiset seikat jotka eivät tulleet esiin nettisivuilta. Olin yrittänyt jopa pelata varmanpäälle ja lähettää hakemukseni ajoissa jotta se kerettäisiin varmasti käsittelemään. Minkään toivoni mukaan pitänyt tulla sen tielle että olisimme voineet lähteä Camdenin kanssa käymään kotona Texasissa. Kuitenkin hylkäävä päätös oli musertanut nuo haaveet joten vieläkään ei olisi se hetki kun pääsisin käymään kotona. Toki olisin voinut pyytää äidin ja Jackin käymään täällä, mutta toisaalta en ollut täysin varma siitä, että olisiko Jack halukas tekemään näin pitkää matkaa. Toki ehkä vielä puoli vuotta menisi ilman että kävisin kotona ja ehkäpä voisin onnistua ottamaan viikon loman Camdenin ja seuraavan sijoituslapseni välille. Toki voisi olla että vierailu kotona jäisi vain haaveeksi jos seuraava lapsi sijoitettaisiin luokseni Camdenin lähdettyä tai mahdollisesti jopa ennen kuin poika olisi niin vanha että tuo voisi lähteä opiskelemaan tai muuttaa omilleen. Tieto siitä, että kotimatka ei onnistuisi nyt jouluna, oli helppo niellä ainakin niin kauan kunnes joidenkin puheissa alkoi vilkkumaan joulu ja sitä varten tehdyt suunnitelmat. Koska alkuperäinen suunnitelmani oli mennyt pieleen ja ainakaan vielä minulla ei ollut Kanadassa mitään mikä olisi vaatinut minua luomaan omia rutiineitani tänne. Toki tämä olisi vasta toinen jouluni Kanadassa joten toisaalta minulla ei olisi siinäkään mielessä ollut kovinkaan montaa mahdollisuutta luoda omia rutiineja sekä perinteitä täällä. Kuitenkaan mä en tiennyt että miksi mä edes vaivautuisin kehittelemään mitään rutiineja kun ei mulla olisi ketään jonka kanssa ne jakaa. Toki meillä olisi Camdenin kanssa tämä yksi joulu jaettavana ja haluaisin tehdä siitä parhaan mahdollisen nuorelle miehelle. Ottaen toki huomioon sen, millaisia toiveita Camdenilla itsellään olisi tulevaa juhlaa kohtaan. Ehkä jokainen jouluni tästä eteenpäin näyttäisi vähän erilaiselta, mutta en antaisi sen faktan haitata. Vaikka varmasti vastaan tulisi niitäkin hetkiä kun toivoisin jotta vierelläni olisi joku, jonka kanssa voisimme luoda omia jouluperinteitämme. // MITÄ - eiii! Forris! Mikä tarinanalku, ehdin jo huolestua! Ja sitten vielä muut epäonnistumiset... ei mene Tylerillä taas jouluisesti, ei ollenkaan (Tyler ja Camden on muuten ehdottomasti tervetulleita Centereille joulunviettoon joko kokonaan tai sitten jossain kohtaa, jos haluavat osan viettää myös kahdestaan - kaikki käy! Ainakin syömään ja joulusaunaan kannattaa tulla rentoutumaan )
|
|
katso profiilia tai lähetä pm
Viestejä: 161
Oma hevonen: OWR Imaghost, Starlight Dove
|
Post by Tyler on Dec 16, 2022 23:31:25 GMT
Pienen päätalon olohuone-keittiössä oli hiljaista. Vaikka talon molemmat asukkaat olivatkin samassa tilassa, olisi tiputetun nuppineulan kuullut selkeästi. Kaksikosta nuorempi, oli nukahtanut sohvalle kesken tv:n katselun ja kasvatti-isänsä huomatessa tuon, peiteltiin toinen mahdollisimman varovasti sohvalle eksyneellä viltillä. Kaksikosta vanhempi, edelleen hienoisesti onneaan ihmettelevä katseli nuorempaansa ja mietti kuinka kiitollinen oli siitä, millainen apu toisesta olikaan. Pyytämättä sen suuremmin, oli Camden ottanut harteilleen Foreverin hoitamisen. Valittamatta kertaakaan toinen oli hoitanut ruunikonkirjavan tamman jalkaa huolellisesti, toistaen yksinkertaisen rutiinin päivästä toiseen, kerrasta seuraavaan. Vaikka se ottikin aikansa, ei toinen antanut silti sen häiritä koulutyötään tai muitakaan velvollisuuksiaan jotka oli itselleen poiminut. Kasvattipoikaansa katseleva ei voinut mitään sille, että pelkäsi painostavansa toista tiedostamattaan liikaa. Eihän tuo ollu pyytänyt tai mielestään edes vihjannut mitään siihen suuntaan jotta odottaisi toisen auttavan tamman kanssa ja enemmänkin oli vain kiitollinen siitä, että toinen halusi sen omatoimisesti tehdä. Jos tunsi hiekan vaalean miehen, saattoi huomata merkkejä siitä kuinka tuo alkoi muuttumaan riutuneemmaksi. Tokihan muutoksen merkkejä oli ollut jo pidempään havaittavissa jos oli niitä sellaisiksi ymmärtänyt ajatella. Vetäytyminen pois sosiaalisista tilanteista oli ollut ehkä se ensimmäinen selkeä merkki. Olihan nuoren miehen saapuminen ehkä tarjonnut hyvän syyn tällaisen toiminnan aloittamiselle vaikka painoihan taustalla myös muitakin syitä. Toisaalta olihan kaiken harmaan epäonnisuuden seassa myös jotain positiivistäkin minkä mies uskalsi jopa itse myöntää. Jo pitkään tuo oli viettänyt tipatonta aikakautta, eikä se katkennut vieläkään. Olihan ajatus käynyt mielessä, mutta jo seuraavassa hetkessä jokin pieni ääni oli muistuttanut jotta sillä teolla olisi paljon suuremmat seuraukset. Helpon vapautuksen kaikesta pahasta se olisi tarjonnut, vaikka olisi tuhonnut samalla kaiken sen minkä puolesta toinen oli niin pitkään ja hartaasti työskennellyt. Olihan Tyler uskaltanut epäillä jotta olotilansa olisi todella huono kunhan juominen viimein loppuisi ja alkoholi alkaisi jättämään miehen elimistöä. Työtoveriensa hiljaisuus helpotti edes jonkinlaisessa arjessa kiinni pysymistä, mutta silti välillä mies oli miettinyt jos vain jäisi makaamaan petiinsä. Montako päivää voisi valehdella voivansa huonosti, ennen kuin joku tajuaisi bluffin? Montako päivää menisi, ennen kuin ensimmäinen ihminen tulisi tai alkaisi epäillä jotain? Ehkä jos vielä hetken jaksaisi esittää ja vakuuttaa kaikille että kaikki olisi hyvin ja mikään ei oikeasti painaisi, ehkä sitten voisi vain ottaa ja lähteä. Palata sinne missä elämä olisi tuttua ja turvallista. Sinne jossa kaiken voisi pilata ilman että se tuottaisi suurempia ongelmia. Kuitenkin sitä ennen pitäisi vain vielä hetki jatkaa, vaikka aina se ei helppoa olisikaan. Täytyisi vain jaksaa toivoa ettei kukaan tajuaisi totuutta ja että selitykset menisivät lävitse. Eikai kukaan voisi epäillä asioiden totuutta ainakaan nyt, kun huolelle ja murheelle olisi todellinen syy? // Olipa runollisen melankolinen pätkä! Kivasti kirjoitettu. Petailen täällä jo jotain Tylerin varalle Gillianin suhteen...
|
|
katso profiilia tai lähetä pm
Viestejä: 161
Oma hevonen: OWR Imaghost, Starlight Dove
|
Post by Tyler on Jan 5, 2023 22:27:27 GMT
Forever oli muuttunut parissa viikossa paremmaksi, vaikka tamma ei siltikään ollut täysin oma itsensä. Tamman jalkaa oltiin kylmätty useita päivässä ja alkuun se oli liikkunut vain talutettuna, mutta hiljalleen se oli saanut alkaa tarhaamaan pienessä tarhassa. Pohdittuani jonkin aikaa ehdotusta siitä, että astuttaisin tamman olin alkanut katselemaan millaisia oreja olisi tarjolla. En kuitenkaan ymmärtänyt hevosten kasvattamisesta tarpeeksi, jotta olisin osannut selvittää oikeita asioita jokaisesta orista. Lopulta kuitenkin päädyin käyttämään Tomfordin oria Senqkey Schwykleä tammalle. Varsa syntyisi omalla tavallaan hankalaan aikaan, sillä sen syntymäaika oli helmikuun alussa. Mitä pidemmälle tamman tiineys oli edennyt, sitä enemmän minua mietitytti se, että oliko sittenkin virhe astuttaa tamma ja ottaisiko sen jalka takapakkia kaikesta siitä ylimääräisestä painosta mitä varsa toi mukanaan. Tiineyden puolivälin aikaan mä olin pyytänyt Yvonnen tutkimaan tamman uudelleen, sillä halusin olla varma siitä, että olin tehnyt oikean päätöksen kuunnellessani naista ja astuttaessani tamman. Nainen kuitenkin vakuutti minulle, jotta tamma olisi kunnossa ja että se olisi jopa paremmalla mallilla kuin silloin kun olin soittanut naiselle ensimmäisen kerran ja pyytänyt tuota tutkimaan Foreverin. Tamman tiineyden edetessä mä olin viettänyt vieläkin enemmän aikaa kotona. Jokin koko tilanteessa sai minut tuntemaan oloni koko ajan jännittyneeksi ja omalla tavallaan ahdistuneeksi koko tilanteesta. Kaikille, jotka olivat kysyneet Foreveristä ja tamman voinnista, olin sanonut, jotta se voi hyvin ja että edistystä on tapahtunut. Vaikka kukaan ei tiennyt tulisiko tamma kestämään sellaista käyttöä mihin mä tamman olin hankkinut ja millaiseen käyttöön mä tammaa tarvitsin. Olihan mulla toki Image, mutta nuoren tamman kanssa työskenteleminen oli ihan erilaista kuin vanhemman ja kokeneemman tamman kanssa. Vaikka olinkin saanut tehdä Imagesta omanlaiseni omistettuani tamman siitä asti, kun se oli vuotias. Molemmat tammat olivat kuitenkin erilaisia luonteiltaan ja mä en tiennyt, että pidinkö mä sellaisesta säpäkkyydestä kuin mitä Imagessa oli. Yksi asia mikä mua myös ahdisti, oli se, jotta Camden viettäisi vuoden ensimmäisen viikon poissa mun luotani. Mä en tiennyt, että tulisiko poika enää takaisin mun luokseni sen jälkeen, kun toinen olisi saanut viettää aikaa vanhojen ystäviensä luona. Omasta mielestäni menneet kolme kuukautta olivat sujuneet hyvin Camdenin kanssa, vaikka tietenkään ihan kivutonta meno ei aina ollut ja pariin kertaan keskustelujemme sävy sekä voimakkuus oli noussut. Yleensä myös noiden kertojen jälkeen mä olin tuntenut itseni ihan paskaksi ihmiseksi, sillä mä en tiennyt, että osasinko mä kohdella Camdenia juuri sellaisella auktoriteetilla kuin mitä isät yleensä lapsiaan kohtelivat. Mun epävarmuus tuntui vain kasvavan ja vahvistuvan mitä enemmän asiaa pohdin. Elämäni Kanadassa oli ehkä hieman simppelimpää ja yksinäisempää kuin mitä se oli ollut Texasissa. Ehkä eniten kaipasin jotain sellaista ystävää, jonka kanssa voisin jutella kaikesta maan ja taivaan välillä sellaisella tavalla kuin olin jutellut Charlien kanssa. Olihan meillä Charlien kanssa ikäeroa melkein kymmenen vuoden verran, mutta silti nuoremmassa tuntui olevan välillä jotain sellaista viisautta, jota voisi odottaa paljon vanhemmasta ihmisestä löytyvän. Tokihan mä olisin varmasti voinut kysyä myös Raicyltä jotta voisinko puhua miehen kanssa ihan rehellisesti omasta epävarmuudestani isänä ja kasvattajana. Mielessäni mylläsi myös sellaisia kysymyksiä, joihin tuo olisi saattanut osata vastata kasvatetuaan kaksi biologista lasta aikuisiksi sekä yhden kasvattilapsen. Kaksi heistä olisi ollut vielä poikia sekä toinen oli ollut hieman nuorempi kuin Camden. En kuitenkaan tiennyt miten valmis mies olisi ollut puhumaan asiasta enkä toisaalta halunnut vaikuttaa liian nenäkkäältä testaessani miehen valmiutta ja halukkuutta keskustella aiheesta. Thomas voisi ehkä olla yksi mahdollisuus puhua isyyteen liittyvistä ajatuksistani sekä kysyä sellaisia kysymyksiä, jotka olivat nousseet mieleeni sinä aikana, kun Camden oli asunut luonani. Kuitenkin tiesin, jotta en todennäköisesti uskaltaisi kysyä mitään kummaltakaan mieheltä, ellei jotain sopivaa aasinsiltaa kysymysten esittämiselle ilmaantuisi. Toisaalta ensin halusin myös tietää, jotta palaisiko nuori mies luokseni. Vielä en ollut kuullut mitään tarkennusta sille, jotta mihin aikaan nuori mies oltaisiin tuomassa takaisin luokseni. Työntekijä, joka oli hoitanut Camdenin sijoitusta luokseni oli hakenut pojan luotani maanantaina ja olisi tuomassa Camdenin takaisin vasta sunnuntaina. Ensimmäiset pari päivää minua jännitti se, mitä nuori mies kertoisi minusta työntekijälle, vaikka nuo olivat tavanneetkin pariin otteeseen menneiden kuukausien aikana. Jännittämiseni oireili fyysisenä pahana olona ja vaikka en ollutkaan varma, jotta miten pystyisin toimimaan, olin yrittänyt vain siirtää ajatukseni pois siitä vellonnasta joka sisuskaluissani möyri. Yrittäessäni myös pakoilla ajatuksiani olin yrittänyt keksiä kaikkea puuhaa, johon saatoin keskittyä ja mikä voisi millä tahansa tavalla viedä ajatukseni johonkin muualle. Monet niistä pienistä viimeistelyistä, joita taloni ja koko tilani oli tarvinnut olin saanut tehtyä joko osana niistä unettomista öistä, joita olin viettänyt tai viimeistään nyt, kun stressasin sitä, kuinka Camdenin matka menisi. Ainut tila, johon en koko talossa ollut koskenut, oli yläkerran toinen makuuhuoneista. En tiennyt saattaisinko enää ikinä avata tuota ovea ja nähdä kaikkea sitä, mitä olin saanut aikaan ja muistaa millaisia suunnitelmia minulla oli tuon huoneen varalle. Tiesin jotta tuon oven avaaminen repisi auki myös haavoja, jotka eivät olleet parantuneet kunnolla ja joiden avoimuus olisi minulle täysi yllätys. En tiennyt, että uskaltaisinko edes haaveilla siitä, jotta tilanne voisi joskus muuttua ja kaikki ne haaveet, jotka olivat hautautuneet kaiken sen pölyn alle, joka oli kasaantumassa tuon suljetun oven taakse. Forever ja tamman tila sai kuitenkin ajatukseni pysymään edes jotenkin selkeinä enkä välttämättä ollut vielä edes uhrannut niin montaa hetkeä ajatukselle siitä, että hieman vajaan kolmen kuukauden päästä täyttäisin 36 ja monikin asia lähestyisi loppua elämässäni. // Tämä oli oikeastaan aika koskettavaa luettavaa. Varsinkin tuo kohta, huone, jonka käyttötarkoitus ei koskaan tullut täyttymään odotetulla tavalla. Tyleristä huokuu melankolia ja ahdistus, etenkin vahvimpana pelko riittämättömyydestä ja yksinäisyydestä. Tekisi mieli antaa oikein iso rutistus!
Foreverin tärkeys ja merkitys on myös ilmiselvästi Tylerille kaikki kaikessa ja se välittyy hänen huolestaan. Peukut pystyyn ja varpaat ristiin, että kantoaika ja varsonta menisivät hienosti
|
|
katso profiilia tai lähetä pm
Viestejä: 161
Oma hevonen: OWR Imaghost, Starlight Dove
|
Post by Tyler on Jan 24, 2023 10:10:22 GMT
Emme olleet viestitelleet Charlien kanssa pariin viikkoon. Radiohiljaisuus oli omalla tavallaan aiheutunut minun osaltani koska en ollut halunnut paljastaa toiselle, että en välttämättä olisi henkisesti ihan täysin kunnossa. Hiljalleen olin alkanut ehkä saamaan kiinni niistä palasista, jotka tökkivät, mutta varmasti vielä paljon olisi selvitettävänä. En tiennyt miten käyntini Ryleyn luona auttaisivat ongelmien ratkomisessa mutta toivoin että edes jotain solmuja mahdollisesti lähtisi aukenemaan. Toki se omalta osaltani tarkoittaisi myös sitä, että minun täytyisi uskaltaa puhua sellaisistakin asioista, joita en ollut mahdollisesti vielä käsitellyt edes itseni kanssa. Asioista puhuminen ja toisenkin mielipiteen saaminen voisi ehkä omalla tasollaan auttaa minua käsittelemään asioita paremmin lävitse, mutta samalla myös pelkäsin, että mitä jos jostain syystä joku Centeriestä saakin tietoonsa sen, että kävin kerran viikossa puhumassa psykologin kanssa. En ollut varma, miten asian perustelisin, jos tieto vuotaisi jotenkin jonkun korviin ja ehkä olisin voinut jotenkin pystyä elämään sen tiedon kanssa. Eniten minua kuitenkin pelotti ajatus siitä, että mitä Raicy ajattelisi asiasta ja tarkoittaisiko se sitä, että saisin sanoa heipat uralleni Kanadassa ja että joutuisinkin yllättäen keksimään jotain, mikä maksaisi kaikki laskuni sekä ruokkisi niin Camdenin kuin hevosetkin. Kuitenkin vasta kun sellainen tilanne kävisi, saisin tietää, että miltä tulevaisuuteeni Waterphewssä näyttäisi ja siihen asti täytyisi vain toivoa parasta. // Vitsit, tällä tyylillä toteutettuna nuo tekstiviestit on kyllä tosi nerokas idea Tyler kyllä ehkä turhaan jännittää tämän "paljastuksen" painoa!
|
|