Loka-Marraskuun vaihde 2023
Pitkät ajomatkat talvella olivat jotain sellaista mihin en varmaan ikinä tulisi tottumaan. Vaikka vielä ei ollut edes kunnon talvesta mitään selkeitä merkkejä – ainakaan jos ei otettu laskuihin täyttä pimeyttä – ajaminen oli silti omalla tavallaan rasittavaa. Ehkä tällä kertaa ajamisesta teki paljon vastenmielisempää sekin, että jouduin tekemään molemmat ajomatkat yksin. Tokihan olin saanut koko ajan miettiä kuinka varsat matkustaisivat keskenään, saati miten selviäisin, jos jompikumpi varsoista aiheuttaisi jonkin tilanteen trailerissa. Mä en voinut oikeastaan luottaa edes Mossiin, sillä tämä olisi pisin matka mitä ruunaa kuljettaisin, joten voisi hyvinkin olla, että se aiheuttaisi jonkin tilanteen johon varsat lähtisivät mukaan. Kuitenkin mä toivoin, jotta kaikki menisi hyvin eikä kukaan hevosista aiheuttaisi mitään ongelmia, sillä en todellakaan tiennyt miten ratkaisisin ne yksin, saati että kuinka selittäisin Trevorille tai Kittylle miksi hevoset olivat loukkaantuneet kuljetuksen aikana.
Lopulta me oltiin kuitenkin perillä Deadwoodissa ja mä saatoin purkaa kaikki hevoset väliaikaisiin karsinoihinsa. Mun onnekseni kaikki hevoset kisasivat kolmen ensimmäisen luokan aikana, joten me päästäisiin takaisin kotimatkalle onneksi jo saman päivän aikana. Laittaessani Mossia kuntoon ensimmäistä luokkaa varten, mä mietin miksi olin ottanut isoveljen ruunan mukaani. Tai siis joo, olinhan mä luvannut isoveljelle, että mä voisin kilpailuttaa Mossia, mutta mä en ollut mielestäni luvannut raijata ruunaa ympäri maailmaa. Kuitenkin ruuna olisi jo mun mukanani täälä asti, joten ehkä mä vain näyttäisin ruunan niissä luokissa kuin mihin mä olin sen ilmoittanut.
Mossia enemmän mä jännitin ja pohdin Bluen esittämistä. Me ei oltu vieläkään puhuttu mitenkään kunnolla Kittyn kanssa tammasta, joten mä en tiennyt millaiset toiveet toisella olisi nuorta mustangia kohtaan. Tamma alkoi olemaan myös sellaisessa iässä, jotta sen kanssa voisi pian alkaa ottamaan fyysisempiä askeleita kohti ratsunuraa. Ennen kuin me kerettäisiin istumaan alas ja juttelemaan kuin – toivottavasti – kaksi järkevää aikuista, mä en halunnut kiirehtiä tamman kanssa. Toisaalta mulla ei ollut mitään kiirettäkään, vaikka tällä hetkellä mulla ei ollut itselleni varahevosta sille ajalle, kun Image olisi lomalla varsansa kanssa tai jos tammalle tapahtuisi jotain, mikä ottaisi sen pois käytöstä pidemmäksi aikaa.
Ajatuksissani vellomisen vuoksi ensimmäisessä luokassa ei tarvinnutkaan ajatella juhlivansa tuloksilla, Bluen ollessa sijalla 11/38, Mossin 20/38 ja Starin kanssa napatessamme jumbosijan. Seuraavaan luokkaan mä tiesin, että mun pitäisi tsempata, sillä Deadwoodiin lähteminen olisi aina suuri rahallinen satsaus, joten olisi mukava saada edes jotain krediittejä, joiden kanssa palata takaisin kotiin. Halter Showmanship olisi muutenkin sellainen luokka, jossa mä en voisi olla ihan liian ajatuksissani koska tässä luokassa myös mä olisin tuomareiden arvosteltavana. Lopullisten tulosten tullessa mä en ollut yllättynyt siitä, että Moss jatkoi tasaista suorittamista luokan puolivälin paikkeilla. Totta puhuen mä en ollut varma olisiko ruuna sellainen hevonen, jonka isoveli kaipaisi. Tokihan se voisi olla, jotta ruuna ei vain pääsisi loistamaan näissä maasta käsiteltävissä luokissa. Bluen sijoitus luokan häntäpäähän ärsytti minua, sillä Starin kohdalla olisin voinutkin niellä huonot sijoitukset, sillä tiesin jotta olin pitänyt tammaa välillä vähän ehkä liiankin vahvasti kuplamuoviin käärittynä. Tokihan siihen vaikutti myös historiani tamman kanssa ja en halunnut edes ajatella paljonko asiat saattaisivat vaikuttaa siihen, miten asiat jatkossa menisivät. Kuitenkin jollain ilveellä me päästiin Starin kanssa reissun ensimmäiselle sijoitukselle tässä luokassa, pienen tamman ollessa sijalla 5/36.
Viimeinen luokka oli se, missä meillä olisi ehkä eniten haasteita sillä varsinkaan varsojen kanssa mä en ollut harjoitellut ehkä ihan niin paljon kuin mitä meidän olisi pitänyt. Mossin kanssa harjoitusta oli tullutkin, sillä ruuna oli päässyt pari kertaa mukanani töihin, jos tiesin että päivä olisi kevyt ja vielä kuntoaan kehittävä ruuna pärjäisi kanssani. Kai sen vuoksi en panostanut ruunan suoritukseen niin paljoa kuin olisin voinut, vaan annoin sen mennä omalla painollaan. Toisaalta ruuna ei paljoa tässäkään luokassa poikennut sijoituksiltaan ja lopullisissa tuloksissa Moss löytyi sijalta 26/37. Starin kanssa mä taisin varmistella vähän liikaa, sillä pikkutamma oli vasta sijalla 16. Blue oli koko porukasta ainut, jonka kanssa mulla oli varmin fiilis radalla ja toisaalta mun yllätyksekseni – tai sitten ei, ottaen huomioon kuka tamman emä oli – ei mulle jäänyt suuremmin aikaa varmistella turhia ja meidän suoritus taisi sen vuoksi siivittää meidät sijalle 4/37.
Lopullisten tulosten tultua otin tulospaperista kuvan ja lähetin sen Kittylle. En oikein tiennyt mitä olisin laittanut kuvalle saatesanoiksi, joten toivoin että rivit paperilla puhuisivat puolestaan. Varmistettuani jotta kuva lähti kohti Kittyn puhelinta tungin oman laitteeni farkkujeni taskuun ja nostelin ne muutamat tavarat takaisin pick uppiini jotka olin mukaan pakannut. Oikeastaan yksien suitsien ja vara riimun sekä narun mukana oloa ei voinut sanoa kunnon pakkaamiseksi, kun näillä reissuilla suurin osa mukana olevasta tavarasta oli ruokaa hevosille. Kaiken ollessa autoni kyydissä, oli enää edessä hevosten lastaus ja pitkä kotimatka saattoi alkaa.
Ajomatkan, joka tuntui kestävän noin vuoden (oikeastihan ajoin parissa päivässä pitkillä siirtymillä), olimme viimeinkin kotona. Pysäyttäessäni autoni tilani pihaan, kuulin kolinaa tallin suunnalta. Noustessani autosta kuulin kolinan suuremmin ja mietin jo, oliko Imagella tai Poppyllä jokin hätänä. Vaikka en ollut saanut Thalialta mitään tietoa siitä, että kummallakaan mustangilla olisi mitään vialla. Vaikka saattoikin olla huono idea jättää hevoset pitkän matkan jälkeen traileriin vielä hetkeksi, oli minun pakko päästä tarkistamaan tilanne tallissa ennen kuin pystyisin purkamaan mukanani olleet hevoset.
Avattuani tallin oven, pysähdyin kuin olisin kävellyt seinään. Koko tallini oli kaaoksessa, kuin pyörremyrsky olisi päässyt raivoamaan sen sisällä. Minusta tuntui kuin kaikki järkevät ja rationaaliset ajatukset sekä väri olisi kadonnut minusta, astellessani varustehuoneen ovelle ja tajutessani jotta koko huone oli pääasiassa tyhjä. Katselin huoneen lattialle ilmaantunutta kaaosta ja nostaessani katseeni uudelleen seinille, tutkiakseni koukkuja sekä itse rakentamiani satulatelineitä, tajusin tilanteen vakavuuden. Molemmat satulani, Imagen suitset ja loimet olivat kadonneet. Kiersin koko tallin etsiessäni tavaroita, sillä en voinut mitenkään uskoa, jotta olisin jättänyt ne ihan väärille paikoille ennen lähtöäni. Kuitenkaan en löytänyt tavaroita mistään ja hämmennykseni kasvoi vain entisestään. Palasin takaisin trailerilleni ja purin ensin Starin ja sen jälkeen vasta Bluen. Pikkutammojen ollessa karsinoissaan hain vielä Mossinkin omaan karsinaansa.
Mä olin hyvin hämmentynyt siitä, mitä oli tapahtunut tallissani, sillä välillä kun olin ollut poissa. Mä en kuitenkaan halunnut ajatella, että Thalialla olisi jotain tekemistä tilanteen kanssa. Olin kuitenkin lukenut useammankin ylistävän kommentin ja palautteen naisesta, joten olin uskaltanut laittaa toiselle viestiä ja kysyä kerkeäisikö hän hoitamaan hevosiani, sillä välillä kun olin Amerikan puolella kisamatkalla. Viestitellessämme Thalia oli vaikuttanut todella ammattitaitoiselta ja mukavalta eikä tuo kuva ollut muuttunut edes silloin kun olimme tavanneet ennen lähtöäni, kun hän oli tullut tutustuman tilaani.
Palatessani takaisin pihalle havahduin siihen, jotta taloni etuovi oli auki. Vaikka mulla ei ollut mitään käsitystä siitä, että miten ovi saattoi olla avoinna koska muistin lukinneeni sen ja tarkistaneeni vielä pariinkin kertaan, jotta ovi olisi varmasti lukossa. En mä toisaalta jotenkaan osannut uskoakkaan, jotta kukaan eksyisi tänne Coyotan perämetsiin, sillä eihän täällä ollut muutamaa taloa lukuun ottamatta mitään. En mä edes tiedä olisinko mä itsekään muuttanut tänne, jos tilanteet eivät olisi menneet niin kuin ne olisivat menneet.
Suunnattuani pihan lävitse, jotta pääsin sulkemaan ulko-oven, huomasin ensin puunsäileitä terassillani. Niiden näkeminen sai hämmennykseni nousemaan uudelleen, sillä en todellakaan muistanut, että olisin kantanut polttopuita sisälle niin, että olisin tiputtanut mitään maahan. Tokihan se saattoi olla, jotta joku olisi käynyt tilallani, sillä välillä kun olin poissa, sillä ainakin Kitty tiesi missä pidin vara-avaintani. Toisaalta en jotenkin ehkä ymmärtänyt miksi toinen olisi kantanut polttopuita, mutta muistellessani viimeistä
illallistamme ja sitä miten Kitty oli käyttäytynyt, en toisaalta olisi ollut kovinkaan yllättynyt, jos nainen olisi käynyt tilallani poissa ollessani ja kantanut polttopuita sisälle. Vasta kun nostin katsettani ylemmäksi ja näin selkeät murtojäljet mä tajusin, että säleet eivät voineet olla edes Kittyn jäljiltä.
En ollut yhtään varma, mitä minun kannattaisi tehdä, mutta jostain syystä päädyin raottamaan ovea mahdollisimman hitaasti. En yhtään tiennyt olisiko joku vielä talollani, joten kovinkaan äänekkäästi en halunnut rynnätä sisälle. Saatuani oven auki sen verran, jotta epäilin voivani pujahtaa oven raosta sisälle ilman että aiheuttaisin mitään suurempia kolinoita. En mä tiennyt oliko kuinka järkevä idea lähteä tutkimaan taloani yksin, vai olisiko minun ollut parempi palata vain talliin ja soittaa sieltä virkavallalle, vai oliko minun kannattavaa ensin tarkistaa, jotta taloni olisi oikeasti tyhjä ja vasta sen jälkeen ilmoittaa poliiseille siitä, mitä täällä oli tapahtunut. Toisaalta jos saisin tietooni olisiko taloni tyhjä, vai olisivatko varkaat edelleen paikalla, osaisin vastata tuohon kysymykseen suorilteen. Astuin mahdollisimman hitaasti kynnyksen ylitse ennen kuin pysähdyin hetkeksi ja annoin itselleni aikaa kuunnella mahdollisia kolahduksia, joita taloltani saattaisi kuulua. Mitään ei kuitenkaan kuulunut, joten uskalsin lähteä hiippailemaan eteenpäin. Ennen kuin astuin ulos eteisestä, pysähdyin hetkellisesti, jotta sain vedettyä vielä kerran henkeä. Tiesin että seuraava askeleeni voisi olla mahdollisesti kohtalokas, mutta en halunnut siltikään enää perääntyä. Lopulta kuitenkin otin sen ratkaisevan askeleen, joka ratkaisi siirtymiseni eteisen tuomasta turvasta keittiö olohuoneen ja omanlaisensa aulatilan tuomaan avaruuteen.
Katselin pikaisesti ympärilleni ennen kuin lähdin kiertämään vasemmalta olohuoneen seinustaa pitkin, kunnes pääsin keittiön puolelle. Saavuttaessani tiskipöydän, poimin käteeni hedelmäveitsen, jonka yritin piilottaa parhaani mukaan samalla kun jatkoin kiertämistä seinän vierustaa pitkin. En kuitenkaan toivonut, jotta joutuisin puolustamaan itseäni ja mitä lähemmäs portaikkoa reunustava seinä tuli, sitä enemmän vain toivoin, jotta taloni olisi tyhjä. Päästessäni portaikon vieressä olevan seinustan viereen yritin parhaani mukaan kurkistaa tarkistaakseni, jotta portaikko olisi vapaa ennen kuin otin muutaman nopeamman askeleen, jotta saatoin saavuttaa kylpyhuoneeseen johtavan oven. Vaikka kylpyhuoneessa ei ollut mitään, se oli silti saatu pengottua lävitse. Kylpyhuoneen ovelta tein nopeasti matkaa kohti makuuhuoneeni ovea. Matkaa ei ollut monenkaan askeleen verran ja mä en päässyt sinne ennen kuin tunsin iskun selässäni. Mun tasapainoni heitti muutaman askeleen verran ja se riitti sille, joka oli saanut mun tasapainoni heittämään, jotta tuo pystyi hyökkäämään uudelleen päälleni.
Mä yritin parhaani mukaan puolustaa itseäni, mutta se, joka mun kimppuuni kävi, oli paljon ketterämpi ja vaikka yritin tehdä mitä, olin silti tässä taistossa alakynnessä ennen kuin se oli edes alkanutkaan. Kai mä onnistuin tarjoamaan edes pari iskua ennen kuin tunsin viiltävää kipua käsivarressani ja sen jälkeen mä menetin ainakin hetkellisesti kai koko tajuntani. Kun mä taas aloin ymmärtämään mistään mitään, ei kipu kädessäni ollut laantunut, vaan se oli oikeastaan pahentunut. Hyvin vaikeasti vääntäydyin istumaan ja oikean käteni avulla autoin itseni istumaan seinää vasten. Päästyäni istumaan ja saatuani hengitystäni tasattua tajusin vasta katsoa sitä kaaosta joka talollani vallitsi. Mä en voinut ymmärtää tilannetta johon olin kävellyt ja josta nyt itseni löysin. Jollain ilveellä kaiken hämmentymiseni seassa onnistuin kaivamaan taskustani matkapuhelimeni. Lähetin ensimmäisenä Raicylle hyvin sekavan viestin murrosta tilalleni ja siitä että en ollut kovinkaan varma, jotta pääsisin tänään ainakaan täydeksi päiväksi töihin, naputtelin puhelimeni näytölle 911 ja avasin puhelun.
Puhelun auettua ja kuunneltuani hätäkeskusoperaattorin perinteisen lausuman kerroin kuka olin ja mistä soitin, ennen kuin jatkoin kertomalla millaista apua tarvitsisin. Hätäkeskus virkailijan kysyessä tarvitsisinko ambulanssia vastasin, jotta en ollut varma. Lisäsin kyllä perään, jotta olin ollut osallisena tappelussa jäätyäni alakynteen murtautujien kanssa minkä jälkeen päivystäjä ilmoitti lähettävänsä myös ambulanssin paikalle. Lopulta ääni linjan toisessa päässä kertoi, jotta apua olisi nyt hälytetty ja jos vain pystyisin, voisin mennä pelastusajoneuvoja vastaan. Puhelun päätyttyä annoin kännykkäni kolahtaa lattialle ja istuttuani vielä hetken paikallani aloin punnertamaan itseäni pystyyn. Projekti ei ollut millään tasolla helppo, sillä en voinut ottaa oikeastaan minkäänlaista tukea vasemmalla kädelläni ilman että kipusalamat iskivät käsivarteeni. Lopulta kuitenkin olin hieman haparoivasti seisaallani ja löydettyäni tasapainoni aloin tekemään ensimmäisten askelten osalta hieman epävarmaa matkaa kohti ulko-ovea ja lopulta pihamaata.
En tiedä kauanko puhelun päättymisestä kului, kunnes näin ensimmäiset valot ajotielläni ja pian sen jälkeen auton joka lopulta pysähtyi pihaani. Hämärässä näin ensin vaalean hiuspehkon ennen kuin se katosi vaaleanrusehtavanharmaan hatun alle. Arviolta itseni kanssa samaa ikäluokkaa olevaan Jim Henningiin olin törmännyt muutaman kerran ja nyt seurasin kuinka mies käveli luokseni.
”Vai että murtovarkaita. Oletko kunnossa?” olivat ensimmäiset sanat, joita ratsupoliisi lausui. Seurasin kuinka mies tutki tiluksiani ulkoapäin ja ennen kuin kerkesin edes vastaamaan toiselle mitään ensimmäiseen kysymykseen, joka minulle oli esitetty, kerkesi Jim jo esittämään toisen: ”eikö sinua pelota asua täällä syrjässä?”
”Enköhän elä. Muutaman iskun kerkesin saamaan. Tämä käsi on varmaan pahin” nyökkäsin puhuessani kohti vasenta kättäni, jota kannattelin oikealla asennossa missä kipu oli paljon siedettävämpää. ”On minulla koirat, mutta juuri sopivasti he ovat tietenkin juuri nyt hoidossa. Palasin juuri USAn puolelta kilpailumatkalta hevosten kanssa.”
Ratsupoliisin palauttaessa katseensa minuun yritin tutkia Henningin kasvoja ja ilmeitä päästäkseni edes jonkinlaisella tasolla perille siitä, mitä tuo saattoi miettiä. Jim esitti joitain kysymyksiä ja pyrin vastaamaan miehelle niin totuudenomaisesti kuin mitä itsekään tiesin asioista. Ihan jokaiseen kysymykseen en osannut vastata ja lopulta puhuttamiseni päättyi siihen, kun ambulanssi saapui pihamaalle. Hieman edessäni seisova poliisi nosti kättään ambulanssista laskeutuvalle miehistölle jonka toinen osapuoli lähti suuntaamaan luoksemme samalla kun toinen jäi hieman jälkeen ennen kuin seurasi parinsa perässä.
Jim ja sairaankuljettaja vaihtoivat joitain sanoja keskenään ennen kuin huomio kiinnittyi minuun. Sairaankuljettaja kyseli minulta voinnistani, mahdollisista kivuista ja siitä olinko menettänyt tajuntaani missään vaiheessa. Kerroin oloni olevan ihan hyvä, mitä nyt käsivarteeni sattui ajoittain ja että oikeastaan muualle ei satu. Tajunnan menetystä koskevaan kysymykseen en voinut vastata ihan täysin varmasti, sillä en itsekkään ollut varma, olinko menettänyt tajuntani kunnolla vai olinko vain näytellyt menettäneeni tajuntani. Suoritettuaan kokeensa ja testinsä, joita kenttäoloissa haluttiin suorittaa, minulle todettiin, jotta olisi paras käydä ainakin näyttäytymässä lääkärillä. Puheessa nostettiin esiin mahdollinen aivotärähdys kuin myös se, että käteni saattaisi tarvita tikkejä.
Koska en välttämättä ollut sellainen potilas, joka olisi tarvinnut ambulanssikuljetusta, minulta kysyttiin olisiko minulla ketään, joka voisi ajaa minut terveyskeskukselle. Kertoessani jotta asuin yksin enkä tiennyt ketään, joka voisi ajaa minut näillä tunneilla perille, kävivät sairaankuljettajat keskustelun keskenään ja lopulta päädyttiin siihen, että saisin kuin saisinkin kyydin ambulanssilla terveyskeskukseen. Kunhan vain saimme varmistuksen Henningiltä siihen, että saatoin poistua paikalta, nousimme ambulanssin kyytiin ja lähdimme ajamaan kohti terveyskeskusta.
Ilmeisesti omanlaisensa adrenaliini ryöppy alkoi hellittämään, sillä oloni alkoi huononemaan. Tokihan se saattoi johtua myös siitä, että en ollut nukkunut useampaan tuntiin. Vaikka yritin piilottaa tämän faktan vieressäni istuvalta sairaankuljettajalta en onnistunut siinä täysin ja huomatessaan muutoksen olossani tehtiin minulle muutama peruselintoimintoja tarkkailevia kokeita. Lopulta saavuimme perille ja vaikka olin saanutkin kotona kävellä ambulanssiin, ei minua päästetty perillä kävelemään omin jaloin hoitohuoneeseen, vaan jouduin tyytymään pyörätuolin kyytiin.
Päästessäni hoitohuoneeseen ei mennytkään kauaa ennen kuin luonani oli ensimmäinen hoitaja ja lopulta myös lääkäri. Tehtyään omat tutkimuksensa kysymättä sen suurempia lääkäri pyysi hoitajaa leikkaamaan takkini sekä paitani hian siten että nuo vaatekappaleet saataisiin pois päältäni. Vaikka yhden paidan menettäminen ei minua haitannut, takkini menetys harmitti sitäkin enemmän. Tokihan takki olisi mahdollisesti muutenkin joutanut roskiin, mutta nähdessäni sen pilkottavan palasiin, sattui se hieman enemmän. Kunhan minut oli saatu riisutettua t-paitaisilleni, lääkäri alkoi tutkimaan kättäni tarkemmin. Puhdistettuaan viiltohaavan lääkäri palautti katseensa minuun ennen kuin totesi jotta käteni tarvitsisi tikkejä. Hoitaja oli ilmeisesti enteillyt jotain tallaista, sillä parin sanan vaihdon jälkeen tuo istui lääkärin paikalle ja alkoi puuduttamaan kättäni tikkaamista valmistellen.
Ennen poistumistaan huoneesta hoitaja kertoi, jotta lääkäri palaisi pian tikkaamaan käteni, kunhan puudute vain vaikuttaisi. Istuessani huoneessa yksin minulle tarjoutui aikaa miettiä kaikkea mitä oli tapahtunut viimeisten tuntien aikana. En kuitenkaan päässyt kovinkaan pitkälle ajatuksissani ennen kuin lääkäri palasi huoneeseen ja alkoi kyselemään ja kokeilemaan josko käteni olisi puutunut sen verran, jotta tikkaaminen olisi mahdollista. Useampaa tikkiä myöhemmin lääkäri oli valmis sitomaan käteni. Tikkien ollessa suojattuna sain muutaman neuvon sen suhteen, kuinka minun tulisi pitää huolta haavasta, ettei se tulehtuisi ja joiden avulla tikit saisivat olla rauhassa. Tiedustelin lääkäriltä, miten minun tulisi toimia, jotta voisin palata töihin mahdollisimman pian. Saatuaan selville millaista työtä tein, lääkärin ehdotus oli, jotta pitäisin seuraavat pari viikkoa sairaslomaa, jotta kädelläni ei olisi mitään mahdollisuuksia tulehtua tai mihinkään muuhunkaan takapakkiin.
En kuitenkaan halunnut tarttua tähän ehdotukseen, joten neuvoteltuamme lääkärin kanssa jonkin verran, pääsimme loppupeleissä jonkinlaiseen yhteisymmärrykseen. Toki voisi olla, että en tulisi noudattamaan ohjeita ja palaisin töihin heti kun se vain jollain tasolla olisi mahdollista, kun otettiin kuitenkin huomioon se, että olin menettänyt kaikki varusteeni, joita tarvitsin työnteossa. Toisaalta voisi olla, että ainakin seuraava tai parikin seuraavaa päivää voisi mennä järjestellessä taloani ja tallia uudelleen sekä selvittäessä puuttuisiko taloltani jotain muutakin kuin ne asiat, jotka olin jo suoriltaan osannut kertoa Jimille.
Koska en osannut sanoa täysin, olinko menettänyt tajuntaani rytäkässä ei lääkäri ollut valmis vapauttamaan minua terveyskeskukselta ainakaan ihan vielä. Vaikka olinkin osannut epäillä tallaista mahdollisuutta, olin silti omalla tavallaan pettynyt koska olisin vain halunnut päästä omaan sänkyyni nukkumaan sen jälkeen, kun olin ensin viettänyt useita tunteja ajaen. Ja saatuani tuon urakan loppuun huomannut, jotta joku oli käynyt murtautumassa kotiini. Onnekseni sentään sain siirtyä omin jaloin hoitohuoneesta vuodeosaston huoneeseen, josta minulle oli paikka varattuna. Harmikseni totesin joutuneeni ehkä kahdesta pahasta siihen pienimpään, sillä kolmesta huoneessa sijaitsevasta pedistä minulle oli määrätty keskimmäinen.
Nuorehko hoitaja, joka oli määrätty saattajakseni, oli sentään todella mukava, vaikka huomasinkin kuinka toista jännitti, eikä tuo meinannut saada sanaa suustaan. Toisaalta juuri tällainen hiljaisuus ei haitannut minua ollenkaan sillä ehkä tässä tilanteessa olisi ollut hankalampaa saada aikaan jotain perustyhjää small talkia. Vaikka olinkin ehkä päässyt taas jotenkin sinuiksi sen kanssa, jotta asutin taloani yksin, tällainen tilanne, jossa se esti kotiin pääsemiseni sai taas mieleni mustumaan tuolta osalta. Huolehdittuaan jotta pääsin pedilleni, hoitaja kehotti minua ainakin yrittämään levätä, ennen kuin poistui huoneesta.
En vastannut toiselle mitään sillä totta puhuen en tiennyt mitä olisin halunnut edes vastata. Totta puhuen toivoin, jotta koko tapahtuma olisi ollut vain pahaa unta eikä sitä olisi oikeasti tapahtunutkaan. Tietenkin ymmärsin, jotta tällainen haaveilu oli ihan turhaa ja että viimeistään kun pääsisin joskus aikanaan kotiin niin tilanne todistautuisi taas ihan liian todelliseksi. Koska ainakaan muutamaan tuntiin minulla ei olisi mitään mahdollisuutta päästä kotiini – jos edes aamun koittaessakaan – totesin parhaimmaksi mahdollisuudekseni vain kokeilla saada unta. Onnekseni nukahtaminen ei ollut tällä kertaa mikään ongelma, vaikka taustalla ei olisikaan edes aivotärähdystä sillä olin ollut hereillä sen verran monta tuntia, että olin varmasti valmis nukkumaan kellon ympäri. Tokikaan en tuohon päässyt, sillä joku kävi herättämässä minut parin tunnin välein ihan vain varmuudeksi.
Väsymykseni teki minusta ärtyisän ja valitettavasti se purkaantuikin pariin kertaan ihmisiin, jotka kävivät minua herättelemässä. Tokihan reaktioni herätti omalla tavallaan huolta, mutta selvitettyäni jotta olin ollut jo ennen tänne joutumistani useita tunteja hereillä ja olin vain kuoleman väsynyt alkoi ääni kellossa muuttumaan ja lopulta sainkin nukkua lopun aamuyöstä ilman suurempia keskeytyksiä. Ehkä loppupeleissä yllätyin jopa siitä, että sain nukkua myös aamupalan ohitse. Pitkät yöunet olivat kuitenkin juuri sitä mitä tarvitsin ja kunhan vain heräsin omia aikojani, oloni oli huomattavasti paljon parempi kuin yrittäessäni nukkua vain parin tunnin pätkissä
Hoitajien huomatessa, jotta olin hereillä minulta käytiin kyselemässä kuinka voisin ja lopulta lääkäri saapui luokseni. Tehtyään omat tutkimuksensa ja haastateltuaan minua, lääkäri kysyi oliko minulla mitään, jota haluaisin kysyä häneltä. Yksi ja ainut kysymykseni oli se, milloin voisin päästä kotiin, sillä halusin vain selvittämään siellä vallitsevaa kaaosta ja pohtimaan miten ihmeessä voisin tehdä töitäni ilman että minulla olisi mitään ratsastusvarusteita Imagelle. Mustangitamman kanssa en välttämättä halunnut lähteä laaksoon ilman satulaa, joten omalla tasollaan toivoin, jotta pystyisin työskentelemään ranchilla siihen asti, että joko vakuutus korvaisi minulle jotain varastetuista tavaroista tai sitten pystyisin säästämään sen verran että saisin ostettua edes jonkinlaisen käytetyn satulan, jonka avulla voisin palata takaisin työnteon pariin. Kuitenkaan lääkäri ei ollut vielä tässä kohtaa valmis kotiuttamaan minua, vaan tuo halusi, jotta viettäisin vielä pari tuntia seurattavana, jotta pystyttäisiin varmistamaan se, että oloni ei ainakaan huononisi.
Vietettyäni pari tuntia hereillä, lääkäri palasi vihdoin ja viimein luokseni tehdäkseen uuden tutkimuksensa. Koska olotilassani ei ollut tapahtunut muutosta ainakaan huonompaan, lääkäri kertoi, jotta voisin lähteä kotiin. Vaikka en halunnutkaan paljastaa helpotustani, kiitin tiedosta ennen kuin tiedustelin, pitäisikö minun odottaa joitain papereita vai voisinko lähteä samoin tein. Onnekseni lääkäri kertoi, jotta paperit odottivat minua infossa, joten voisin poimia ne mukaani ulos mennessäni. Kiitin tästä tiedosta ja pelkästään näön vuoksi odotin, jotta lääkäri pääsisi ulos huoneesta ja että tuo olisi toivottavasti päässyt jatkamaan kierrostaan ennen kuin nousin ylös ja lähdin suuntaamaan kohti ulko-ovia. Matkalla poimin mukaani infossa minua odottaneet paperit, joissa oikeastaan vain kerrottiin miten tikkien kanssa tulisi toimia ja milloin tikit saisi tulla poistattamaan.
Poimin paperit mukaani kiitoksen kera ennen kuin suuntasin ulos. Astuessani ulos rakennuksesta täytin keuhkoni hyvin hitaasti raikkaalla ulkoilmalla ennen kuin puhalsin ne melkein yhtä hitaasti tyhjäksi. Seuraavana ongelmana minulla toki oli se, miten pääsisin kotiin ja tajuttuani jotta puhelimeni oli taitanut täytyä jäädä omalle tilalleni, yritin suunnata etsimään jostain taksin. Käytyäni neuvottelun vanhemman herrasmiehen kanssa, joka ajoi erästä taksia, sain sovittua itselleni kyydin kotiin.
Istuessani auton kyytiin tunsin oloni helpottuneeksi, vaikka samalla omanlaisensa raskaus olikin hiipimässä rintaani. Osasin kyllä omalla tavallaan odottaa sitä mitä vastassa olisi, mutta kuitenkin tieto siitä, että asuntoni olisi kuin pommin jäljiltä ja että joutuisin tekemään uudelleen kaiken sen työn, että siitä tulisi kotini sai miettimään mitä järkeä missään olisi.
Taksin ajaessa pihaan avonaista traileria lukuun ottamatta mikään pihassa ei paljastanut mitään siitä mitä edellisenä yönä oli tapahtunut. Kuskin pysäytettyä autonsa suuntasin etsimään kukkaroani omasta autostani ja maksettuani kuskille olin yksin tilallani. Annoin katseeni kiertää ympäristössäni ja lopulta tallin suunnalta kuuluva kolina sai minut suuntaamaan talliin ensimmäiseksi. Kuullessaan tallin oven avautuvan ja nähdessään minut kaikki hevoset alkoivat hörisemään. Mutisin jotain pian tulevasta ruuasta samalla kun kävelin ensin hakemaan kaikille heinäannoksensa ja lopulta suuntasin mittaamaan jokaisen hevosen omaan kippoon väkirehu annokset. Hevosten ollessa ruokittuna yritin reipastaa mieleni ja kävelin varustehuoneen ovelle. Tai ainakin sen tilan ovelle, joka vielä viikkoa sitten oli varustehuoneeni.
Epäuskoisuuden aalto pyyhkäisi uudelleen ylitseni ja pysähdyin hetkeksi vain miettimään sitä, että olisiko kaikki oikeasti totta. Vaikka kuinka halusinkin uskoa edelleen siihen ajatukseen, jotta kaikki olisi vain pahaa unta, ei näky edessäni kuitenkaan tukenut tuota ajatusta. Raskaan huokaisun siivittämänä otin askeleen eteenpäin ja aloin keräilemään suurimpia tavaroita käsiini ja nostelemaan niitä paikoilleen. Koska suurin osa huoneen tavaroista oli kateissa, ei varustehuoneen järjestely ottanut kovinkaan pitkään. Niiden vähäisten tavaroiden, joita tuohon tilaan oli jäänyt ollessa paikallaan, tein itselleni mentaalista listaa siitä, mitä tilasta oli kadonnut, jotta osaisin kertoa mahdollisimman tarkasti asioista vakuutusyhtiölle, kunhan olisin valmis tekemään vakuutusilmoituksen.
Tallin ollessa järjestyksessä siirryin kohti taloani ja matkan varrella suljin yöllä avoimeksi jääneen trailerin. Jatkaessani matkaani pihan poikki en tiennyt haluaisinko nähdä valoisalla sitä, miltä taloni näytti. Kuitenkin minun olisi pakko repäistä tämä henkinen laastari ja vain astella sisälle sillä minun täytyisi kuitenkin tehdä vakuutusyhtiölle listaa asioista, joita oli joko rikottu tai viety. Asetettuani käteni oven kahvalle painoin silmäni tiukasti kiinni ja vedin muutamaan kertaan syvään henkeä, ennen kuin avasin oven ja astuin eteiseeni. Varmistuttuani jotta olin turvallisesti sisällä, päädyin lopulta hitaasti avaamaan silmäni ja katseeni sai ensimmäisen kerran kiinni siitä kaaoksesta joka talollani vallitsi.
Nähdessäni lopullisen tuhon, olin ehkä omalla tavallaan yllättynyt siitä, että tilanne ei ollutkaan ihan niin paha kuin mitä se olisi voinut olla. Tokihan asuntonikin oli kuin pyörremyrskyn jäljiltä ja kasattuani itseäni hetken henkisesti, totesin jotta minulla ei ollut mitään muuta vaihtoehtoa kuin käydä töihin. Ensimmäiseksi rastikseni päätin kuitenkin sen, jotta yrittäisin löytää matkapuhelimeni jostain. Onnekseni minulla oli jonkinlainen ajatus siitä, mistä puhelimeni voisi löytyä, joten suuntasin kohti tuota pistettä ja onneksi pienen etsinnän jälkeen löysinkin laitteen. Näyttönsä oli kerännyt muutaman uuden halkeaman, mutta kaikesta huolimatta se kuitenkin urheasti vielä toimi.
Naputeltuani pääsykoodini laitteen näytölle lähetin Raicylle lyhyen viestin tilanteestani ja livautettua puhelimeni farkkujeni taskuun, vedin syvään henkeä ennen kuin puhalsin keuhkoni tyhjäksi ja aloin siivoamaan tilaani ainakin hieman ennen kuin lähtisin tekemään ainakin osittaisen työpäivän.
// Tämä oli kyllä Suoritus! Ja ooooh, no nyt se sitten tapahtui! Kiva, kun Jim sai töitä - haha! Mistäköhän tässä murtoaallossa oli kyse...? Tyler on kyllä toisinaan semmoinen surullinen märkä koira sateella hylättynä kadunvarteen pahvilaatikossa...